„Þrátt fyrir jarðskjálfta, farsóttir og veðurofsa mætti ætla að það merkilegasta sem gerst hafi á Íslandi í vikunni tengist merkjum sem lögregluþjónn hafði á búningi sínum fyrir þremur árum,“ segir Þórlindur Kjartansson, hagfræðingur og pistlahöfundur, í Fréttablaðinu í dag.
Í grein sinni segir Þórlindur að hann hafi átt erfitt með að temja sér þá tísku tíðarandans að móðgast fyrir hönd annarra. Þó sé ekki þar með sagt að hann geti ekki reiðst yfir órétti sem aðrir eru beittir. Það geti hann sannarlega gert og finnst mikilvægt að sem flestir geri.
„Þó er það orðið býsna algengt að fremur smávægilegur fótaskortur á tungu eða penna geti leitt til þess að jafnvel hið grandvarasta fólk fái yfir sig yfirgnæfandi hneykslunaröldu og sé jafnvel bannfært,“ segir Þórlindur sem nefnir merkjamálið sem kom upp í vikunni í þessu samhengi.
„Ekkert hefur komið fram sem bendir til annars en að sú með merkin sé hin ágætasti vörður laganna. Hún var reyndar svo óheppin að verða fyrir linsu ljósmyndara við störf sín fyrir þremur árum og lenda í myndabanka dagblaðs. Við nánari athugun hefur komið í ljós að þessi lögregluþjónn bar merki sem mörgum þykja býsna ósmekkleg og myndu klárlega vekja óhug ef rökstuddur grunur væri um að hún væri ekki vönd að sinni virðingu í starfi.“
Þórlindur segir að hjá flestum sem taka þátt snúist stormurinn ekki á nokkurn hátt um störf hennar eða íslensku lögreglunnar. „Þar má vafalaust mjög margt bæta—en heilt yfir þá virðist hæpið að ætla að ástæða sé til þess að skrímslavæða íslensku lögregluna, jafnvel þótt víða í Ameríku sé mikið um fauta í löggubúningum.“
Þórlindur spyr hvort það sé ekki líklegri skýring að um vangá og hugsunarleysi hafi verið að ræða.
„Það þarf enginn að kalla neinn rasista og enginn ætti að þurfi að bera af sér sakir um að vera rasisti. Með einfaldri ábendingu um að þessi merki geti túlkast sem meiðandi þá hefði verið hægt að segja bara „sorrí, takk fyrir ábendinguna, ég tek þetta niður“ og allir hefðu getað haldið áfram reynslunni ríkari. Og kommon, þingmaðurinn sem fer fremst í flokki hinna hneyksluðu á ekki að þurfa að svara áskorunum um afsögn,“ segir Þórlindur sem endar grein sína á þessum orðum:
„Þarf virkilega að fara í þessar skotgrafir út af máli þar sem eðlilegast hefði verið að reyna tala saman í rólegheitum og segja svo: „Höfum við ekki um svo margt mikilvægara að hugsa? Og erum við þá ekki bara góð?““