„Mín neysla var aðallega í kannabis og amfetamíni og áfengi þar á undan. Ég fór í meðferð fyrir tvítugsaldur og þá var ég algjörlega búinn að keyra mig í þrot andlega. Búið að reka mann úr skólanum. Maður hafði ekki neitt,“ sagði Máni Pétursson, útvarpsmaður og umboðsmaður, í viðtali við Einkalífiðá Vísi. Ræddi hann meðal annars um neysluna, edrúmennskuna og skilnaðinn.
Máni sagði að edrúmennskunni fylgdu hæðir og lægðir. „Auðvitað hafa verið hæðir og lægðir í þessari edrúmennsku. Ég hef alltaf verið edrú og aldrei notað nein hugbreytandi efni í þennan tíma. En að sama skap þá hefur maður komist á allskonar staði í lífinu,“ segir hann.
Lífið er þó ekki alltaf auðvelt. „Maður hefur fengið kvíðaköst, depurð og maður hefur orðið allt of þungur og farið illa með sig. Þetta er búið að vera ferðalag, en ég held að þetta sé búið að vera þroskandi ferðalag. Við höldum alltaf að við eigum ekki að lenda í áföllum og það er alltaf alveg þvílíkt drama ef við lendum í áföllum, en við eigum að gera það. Sá sem að hefur ekki lent í áföllum, ekki verið kvíðinn, eða þunglyndur, lent í slysi, eða verið laminn, eða lent í ástarsorg, sá er líklegast leiðinlegasti aðili í heiminum. Sá aðili hefur ekkert fram að færa til lífsins. Ef þú upplifir ekki eitthvað myrkur í lífi þínu þá ertu algjörlega gagnslaus með öllu.“
Þá ræddi Máni um skilnaðinn við Bjarneyju Björnsdóttur sem hann á tvo drengi með. Þau tóku saman aftur og giftu sig fyrir tveimur árum. „Við tókum bara saman aftur og það var bara mjög gott. Sambandið varð bara miklu sterkara eftir skilnaðinn,“ sagði Máni. Það komi alltaf augnablik þar sem fólk þroskist frá hvort öðru.
„Bara númer eitt, tvo og þrjú að ef þið eigið börn saman þá þarf að halda kærleikanum ykkar á milli. Það er algjör misskilningur að þið skiptir einhverju máli ef þið eruð búin að setja krakka inn í dæmið. Það fer ekkert meira í taugarnar á mér heldur en að horfa á forræðismál. Við héldum alltaf öll jól saman og hún kannski sá meira um það en ég enda einhver besta móðir sem til er. Síðan náum við aftur saman og það var bara fallegt, skemmtilegt og þroskandi. Við þurftum að hlaupa á þessa veggi.“
