Friðjón R. Friðjónsson, Sjálfstæðismaður og almannatengill, segir að Sjálfstæðisflokkurinn hafi nú á sér það yfirbragð að hann vilji ekki að íslenskt samfélag breytist í takt við tímann eða umheiminn.
Friðjón segir þetta í aðsendri grein í Morgunblaðinu og má túlka greinina sem einskonar viðvörun til forystu Sjálfstæðisflokksins fyrir komandi kosningar í haust
Friðjón segir að hann hafi byrjað að styðja flokkinn á sínum tíma vegna þess að hann var hugrakkur og óhræddir við breytingar sem færðu fjölbreytni, valfrelsi og hagsæld.
„Það Sovét-Ísland sem ég ólst upp í var ekki heillandi. Ein útvarpsstöð, flokksblöð, verðlagsstýring matvöru, lítið vöruúrval, bíómyndir tóku ár eða tvö að berast til landsins, popptónlist heyrðist varla í útvarpi. Allir litu eins út, hugsuðu eins, höguðu sér eins. Ísland var hvítt, litlaust, leiðinlegt og alls ekki hýrt í neinum skilningi þess orðs,“ segir Friðjón sem segir að margt hafi breyst á níunda áratugnum.
„Raddir fóru að heyrast fyrir frjálsu útvarpi, lögleiðingu bjórsins, auknu viðskiptafrelsi, breytingum á skattkerfi og einkavæðingu ríkisfyrirtækja. Sjálfstæðisflokkurinn var flokkur þeirra sem vildu að íslenskt samfélag yrði í líkingu við önnur vestræn þjóðfélög.“
Ísland fór úr því að vera lokað í að verða opið og stórhuga. Friðjón segir að ákveðið hökt hafi komið á þessa þróun fyrir um fimmtán árum síðan, hökt sem ekki endilega sér fyrir endann á.
„Jú, afleiðingar hrunsins og þeir hlekkir sem lagðir voru á íslenskt efnahagslíf og samfélag af vinstristjórn Samfylkingarinnar og VG vógu þungt á verkefnalistanum. Krónueignir kröfuhafa og gjaldeyrishöft voru yfirgnæfandi viðfangsefni þar sem við öll áttum allt undir. Það er erfitt að áfellast forystu flokksins fyrir að vera upptekin af þessum mikilvægu verkefnum og öðrum til að laga ríkisreksturinn. En kannski höfum við hin ekki verið nógu vakandi. Afleiðingin er sú að Sjálfstæðisflokkurinn hefur nú á sér það yfirbragð að hann vilji ekki að íslenskt samfélag breytist í takt við tímann eða umheiminn.
Friðjón segir að það hafi skipt hann máli sem Sjálfstæðismann að vita að flokkurinn er akkeri í íslenskri pólitík.
„Að hann hefur styrk til að standa í fæturna á erfiðum stundum, gegn lýðskrumi og upphlaupum og með gildum sem við höfum lagt til grundvallar í tæp hundrað ár. En það skiptir mig líka máli að flokkurinn minn þróist og horfi fram á veginn. Ef Sjálfstæðisflokkurinn ætlar að skilgreina sig sem flokk sem er á móti breytingum á efnahagslífinu, sjávarútveginum, landbúnaðarkerfinu, orkumálum, stjórnarskránni og samfélaginu sjálfu – þá mun hann daga uppi og verða að steini, eins og tröll í dagrenningu. Aðrir stjórnmálaflokkar taka sér þá forystuhlutverk og færa sínar hugmyndir og sitt stjórnlyndi í lög og reglur.“
Friðjón segir að löndin í kringum okkur séu á fleygiferð og þau muni sigra okkur í samkeppni þjóðanna um fólk, hugvit, framkvæmdagleði, vöxt og velferð ef við fylgjumst ekki með.
„Sjálfstæðisflokkurinn leiddi íslenskt samfélag á tuttugustu öldinni frá örbirgð til auðlegðar. Ef við sjálfstæðisfólk höfum trú á Íslandi á tuttugustu og fyrstu öldinni þá þurfum við að vera óhrædd. Óhrædd við að taka forystu í að leiða Ísland til að vera frjálsara, opnara og betra. Óhrædd við að gera breytingar á landbúnaði svo hann líkist öðrum vestrænum löndum, færa mennta- og heilbrigðiskerfin nær því sem gerist annars staðar á Norðurlöndum, haga orkumálum eins og Norðmenn og Danir, horfa til nýrra leiða í samgöngum, taka erlendri fjárfestingu opnum örmum, jafna atkvæðisrétt, einfalda rekstrarumhverfi lítilla fyrirtækja með afnámi regluverks og vera óhrædd við að taka forystu í loftslagsmálum með raunverulegum lausnum. Og óhrædd við að velta öllum steinum úr vegi sem óvart lentu í sólinni í dagrenningu.“
