Finnur Ricart Andrason, loftslagsfulltrúi Ungra umhverfissinna, og Þorgerður María Þorbjarnardóttir, sem situr í stjórn Landverndar, láta íslensk stjórnvöld heyra það í pistli sem birtist í Fréttablaðinu í dag.
„Náttúran er það dýrmætasta sem við eigum. Við erum ekki æðri náttúrunni heldur erum við hluti af henni. Náttúran er undirstaða okkar tilveru og velsældar. Á þessu byggir frasinn „náttúran á ávallt að njóta vafans“. Þessar staðreyndir virðast oft gleymast í umræðunni og ákvarðanatöku um auðlindanýtingu og orkuframleiðslu. Nú þegar við stöndum frammi fyrir hnattrænni loftslagskrísu og mestu eyðileggingu vistkerfa í mannkynssögunni er lausnin ekki að eyðileggja meiri náttúru. Svo einfalt er það!“
Þetta segir í pistlinum en líkt og þessi fyrstu orð gefa til kynna varða skirf þeirra náttúruvernd. Þá saka þau Finnur og Þorgerður ríkisstjórnina um „Ófagleg vinnubrögð og gölluð rök“ varðandi afgreiðslu síðustu rammaáætlunar.
„Ríkisstjórnin náði sátt um hvernig ætti að afgreiða 3. áfanga rammaáætlunar og keyrði hann í gegnum þingið á örskotsstundu rétt fyrir þinglok. Brugðið var frá því faglega mati sem verkefnahópur rammaáætlunar lagði fram. Slíkt er ekki óeðlilegt enda kveða lögin á um að þingið megi leggja til breytingar. En þegar brugðið er frá þverfaglegu mati hlýtur að þurfa að standa vel að því.
Einn virkjanakostur var færður úr biðflokki í nýtingarflokk, fimm voru færðir úr verndarflokki í biðflokk, og þrír úr nýtingarflokki yfir í biðflokk. Rökin fyrir tilfærslunum eru veik; haldið er fram að verndargildi kunni að hafa verið ofmetið og látið er eins og vafi sé á um lögmæti mats á einstaka kostum, þrátt fyrir að gögn frá ráðuneytinu segi annað.
Réttlætingar tilfærslnanna halda einfaldlega ekki vatni. Þau svæði sem búið er að meta sem svo að þau eigi skilið friðlýsingu, á ekki að færa úr verndarflokki án þess að eitthvað nýtt hafi komið fram sem dregur verulega úr verndargildi svæðisins. En þetta var ekki raunin. Ef eitthvað er þá hefur verndargildið einungis aukist, þar sem sótt er harðar að náttúrunni með hverju árinu, bæði hérna á Íslandi og á heimsvísu. Þetta kemur skýrt fram í fjölmörgum skýrslum frá IUCN, IPBES, IPCC, WEF og fleiri alþjóðlegum stofnunum.“
Þau segja óásættanlegt að skýla sér á bak við skuldbindingar Íslands og segja nauðsynlegt að Íslendingar auki ímyndunaraflið sitt:
„Í stað þess að skipta út öllum bensín- og dísilbílum fyrir rafbíla ættum við að fækka bílum. Í stað þess að halda áfram að verja um 80% allrar raforku sem við framleiðum í stóriðju ættum við að veita henni í sjálfbærari farvegi. Það sama mætti segja um rafmyntagröft og svona mætti lengi draga upp mögulegar framtíðarsviðsmyndir.“
Hægt er að lesa pistil þeirra Finns og Þorgerðar í heild sinni hér.
