Elliði Vignisson, bæjarstjóri í Ölfusi, segist óska þess að hann hefði lært meira af afa sínum sem upplifði tímana tvenna á ævi sinni. Elliði skrifar skemmtilegan pistil í Morgunblaðið í dag þar sem hann skrifar um muninn á sér og afa sínum.
Afi Elliða, Guðni Kristófersson, fæddist árið 1903 og tók fyrstu skrefin á moldargólfi í torfbæ. Hann var 11 ára þegar fyrri heimsstyrjöldin hófst, 15 ára þegar frostaveturinn mikli skall á, Katla gaus og spænska veikin reið yfir. Hann var 26 ára þegar kreppan mikla skall á og þrítugur þegar hann missti dóttur sína, Auðbjörgu, af slysförum.
„Þegar afi var 36 ára skall á önnur heimsstyrjöld. Áður en yfir lauk höfðu 60 milljónir manna látist í þessum átökum. Hér á landi létust 159 Íslendingar til viðbótar við hina tugi milljónanna sem létust erlendis. Hann var 42 ára þegar þessari styrjöld var lokið. Áfram lifði afi,“ segir Elliði en hörmungarnar voru ekki búnar.
Hann var 47 ára þegar Kóreustríðið braust út, 52 ára þegar Víetnamstríðið braust út, 64 ára þegar borgarastyrjöldin í Nígeríu geisaði, 75 ára þegar Afganistan logaði í ófriði, 88 ára þegar stríðið skall á í Bosníu og 91 árs þegar borgarastyrjöldin í Rúanda skall á. Á annan tug milljóna manna létust í þessum stríðum. Elliði tekur fram að þetta voru bara stríðin og á þá eftir að nefna aðrar hörmungar, til dæmis af völdum náttúruhamfara og farsótta.
„Afi fæddist árið 1903 og dó árið 1996, 93 ára gamall. Ég fullyrði að hann tók þessu öllu, og langtum fleiru, af fullkomnu æðruleysi. Það hvorki datt af honum né draup. Hann kvartaði aldrei heldur vann sín verk af samviskusemi í sátt við guð og menn. Barmaði sér ekki þrátt fyrir hörmungar,“ segir Elliði sem endar pistilinn á þessum orðum:
„Ég var honum blessunarlega samferða öll mín mótunarár. Ég vildi að ég hefði lært meira. Ég nefnilega nenni ekki þessu Covid-veseni. Mig langar að komast á pöbbinn og geta horft á handbolta.“
