„Í dag byrjaði forsætisráðherra blaðamannafund ríkisstjórnarinnar á því að tala um hrekkjavöku – eins og lífið lægi við,“ segir fjölmiðlamaðurinn Egill Helgason á Facebook-síðu sinni.
Það hefur varla farið fram hjá nokkrum manni hér á landi að hrekkjavakan er á næsta leiti, en haldið er upp á hana annað kvöld, síðasta dag októbermánaðar.
Hrekkjavökuhátíðin hefur náð fótfestu hér á landi á undanförnum árum og veltir Egill þessu æði fyrir sér. „Hvað er með hrekkjavökuæðið? Hvenær greip þetta um sig svona rosalega? Sonur minn er 18 ára og þegar hann var í grunnskóla var afskaplega lítið tilstand á hrekkjavöku,“ segir hann.
Egill tekur fram að hann sé ekkert sérstaklega að kvarta undan þessu, en það veki óneitanlega athygli hversu stór þessi dagur hefur orðið á undanförnum árum.
Það er skemmst frá því að segja að margir leggja orð í belg undir færslu Egils, en í þeim hópi er sagnfræðingurinn Guðjón Friðriksson sem lagðist í smá rannsóknarvinnu.
„Ef leitað er að orðinu hrekkjavaka á timarit.is, kemur í ljós að hún er fyrst nefnd sem viðburður á skemmtistöðum í Reykjavík 1991 og síðar. Eftir 2000 verður svo hrekkjavaka viðfangsefni í vinsælum bandarískum kvikmyndum sem greinilega hefur smitað út frá sér meðal krakka. Árið 2004 gekk rúmur tugur krakka í búningum milli húsa í Laugarneshverfi og hótaði hrekkjum ef þau fengju ekki sælgæti. Næstu ár varð þetta smám saman að hálfgerðu æði,“ segir hann.
Þá bendir kona ein á það undir færslu Egils að skemmtilegum dögum sé dálítið misskipt yfir árið. Á vorin sé aragrúi af frídögum en á haustin séu fá tækifæri til að gera sér dagamun. Hrekkjavakan sé góð til að fylla upp í þá þörf og því ekkert nema gott um hana að segja.
