„Jæja Covid teymið gaf grænt ljós - ég hætti að loka mig inni í litla fallega sumarhúsinu í sveitinni og komst í sjálfboðaliðastarfið sem ég var búin að skrá mig í. Alveg á hárréttum tíma. Ég var farin að misþyrma öllu lauslegu í bústaðnum - sérstaklega heilsufæðinu. Lenti að lokum í heiftúðugu rifrildi við sófann, borðstofuborðið og litla hornborðið í stofunni. Djö.... besserwisserar!
Þá var runnin upp rétta stundin til að færa sig úr einangruninni.“
Þetta segir leikkonan Edda Björgvinsdóttir sem nú hefur tekið til starfa á hjúkrunarheimilinu til að leggja sitt að mörkum á þessum erfiðu kórónatímum. Við gefum Eddu orðið.
Ég er sem sagt við hestaheilsu og komin á dásamlega hjúkrunarheimilið Lund, sem matvinnungur og er farin að eiga samskipti við lifandi fólk. Ég legg mig verulega fram við að þjónusta allt sem dregur andann þar (líka köttinn) en ég játa að vanmáttur minn er töluverður gagnvart því eina fólki sem er ómissandi í heiminum í dag, fólk í heilbrigðisstéttum.
Ég vildi óska þess að ég hefði menntun og reynslu þeirra sem eru óumdeildar hetjur og bjargvættir mannkynsins í dag. Ég er hvorki læknir né hjúkrunarfræðingur en grobba mig töluvert af því að hafa fengið 10 í einkunn í umbúnaði þegar ég vann á sjúkrahúsi sem ung kona hér í denn. Það var á þeim árum þegar ég hélt að ég ætlaði að mennta mig sem Röntgentæknir (Geislafræðingur heitir það í dag). Ég kunni m.a.s. að mæla sökk í þvagi!
Hér er mér tekið af kærleika en tæplega treyst fyrir neinu meira krassandi en að hella uppá gott kaffi og lesa fyrir heimilisfólkið. Að vísu hækkaði ég ögn í tign í gær þar sem mér var bæði falið að strauja gula páskadúka og klippa trjágreinar í vasa.
Ég kveikti ekki í húsinu og er með alla puttana ennþá.
Ég sé mikið eftir því núna að hafa aldrei lært á gítar.
Ég upplifi mig svolítið eins nunnuna sem söng Dominique í gamla daga - er óvenju blíðleg og ljúf eftir að ég dró mig út úr samfélaginu og fór að umgangast eingöngu heldri borgara og fólk í heilbrigðisstétt. Brest líka í söng í tíma og ótíma.
Ég fékk þó eitt símtal um daginn sem gerði það að verkum að hornin spruttu uppúr hausnum á mér á meðan ég hlustaði á þá ruddalegustu svívirðingaromsu sem ég hef heyrt um ævina. Samstundis óskaði ég þess að hyskið í símanum fengi blettaskalla, ístru og þvagsýrugigt og við það missti ég geislabauginn niður í augu og blindaðist af refsiþörf og gremju!
Svo sá ég hroðalega eftir því að hugsa svona ljótt og dreif mig í kristilega íhugun og setti Biblíuna undir koddann og sef með hana þar. Er með smá hálsríg en er hætt að sjá fyrir mér hvernig Karma sjálfur mun fara með ósanngjarna þverhausa og illmenni!
Guð blessi ykkur öll og verið hraust
