Anna Sigrún Baldursdóttir, framkvæmdastjór skrifstofu forstjóra Landspítala, skrifar um íslenska fjármálakerfið, í bakþönkum Fréttablaðsins í dag.
„Fjármálastarfsemi byggir á trausti. Sem er dálítið merkilegt í ljósi þess að fátt virðist fallvaltara en einmitt fjármálastarfsemi. Á vef Harvard Business School er til dæmis sorglega skondin gagnvirk mynd þar sem maður getur fylgt bankakrísum frá árinu 1800. Það líður vart það ár þar sem eitthvað er ekki í klessu þó áhrifin séu mismikil á heimsbyggðina. Gúgglið þetta endilega (Global Crises Data by Country),“ skrifar Anna.
„Nú falla bankar austan hafs og vestan og ekki laust við að hugurinn reiki aftur til ársins 2008. Hinir örlagaríku dagar að haustinu og eftirleikurinn allur – „hrunið“ – þið munið. Margt hefur verið unnið síðan þá til að styrkja stoðir fjármálakerfisins og er það vel.“
„Það væri gott ef traustið sem byggðist upp í Covid hefði ekki horfið jafnhratt og raun ber vitni. Forystan þá var fagleg og ótvíræð hjá þríeykinu sem stóð í stafni og árangurinn eftir því,“ segir Anna.
„Vandinn er sá að í þessari krísu hefur ekki tekist að efla traust á þeim stofnunum sem helst þyrftu einmitt nú að geta sýnt að þær séu traustsins verðar. Þannig hafa í aðdragandanum bæði Alþingi og Seðlabanki Íslands tapað miklu trausti í traustsmælingum meðal almennings.“
„Ég hef heyrt allar fráskýringarnar um að traust fari almennt minnkandi í heiminum og þannig er það vafalaust. Réttu viðbrögðin eru þó tæpast að yppta öxlum í uppgjöf og horfa í hina áttina. Við þurfum þvert á móti að horfast í augu við það hverja sem við veljum til forystu, hvort heldur er í stjórnmálum, stofnunum, samtökum eða fyrirtækjum og spyrja hvort þau séu traustsins verð.
Það skiptir máli hver stjórnar,“ skrifar Anna að lokum.