„Fæst okkar hafa áður reynt á eigin skinni sambærilega skerðingu á þessum og öðrum grundvallarréttindum sem við veltum svo sjaldan fyrir okkur í hversdeginum,“ skrifar Aðalheiður Ámundadóttir í leiðara Fréttablaðsins í dag.
Þar fer hún yfir þau stjórnarskrárbundnu réttindi sem höfð hafa verið af fólki tímabundið vegna kórónaveirunnar og veltir fyrir sér trausti Íslendinga til stjórnvalda.
„Við búum við skert persónulegt frelsi í bókstaflegri merkingu, við megum ekki snertast og ekki deila rými saman nema í mjög litlum hópi. Við megum ekki fjölmenna á Austurvelli og megum ekki reka „ónauðsynlega“ búð. Prófessor má eiga von á að vera fluttur á skúringadeild, reyndar á óskertum prófessorslaunum en ekki strípuðum Eflingartaxta.“
Hún bendir á að fæst okkar hafi upplifað og fundið annan eins samtakamátt meðal íslensku þjóðarinnar, bestu þjóðarátaksþjóð í heimi, sem veiti þegjandi og hljóðalaust samþykki fyrir tímabundinni röskum á stjórnarskrámbundnum réttindum.
„Víða um heim þurfa einstaklingar að sæta enn frekari frelsisskerðingum og þjóðarleiðtogar valda hlutverki sínu vægast sagt misvel í þessum þrengingum. Ólík viðbrögð stjórnvalda sýna hve mikilvæga ákvörðun kjósendur taka í kjörklefanum þegar þau velja fólk og flokka til að stýra ríkjum, borgum og bæjum. Það er sannarlega okkar lán að hafa þrátt fyrir allt ekki kosið fullkomlega vanhæfa fábjána til að stýra landinu þetta kjörtímabil, þótt við höfum auðvitað ýmsar skoðanir á því hvort aðrir flokkar ættu frekar að sitja í ríkisstjórn. Við hömstrum klósettpappír og þurrger en ekki byssukúlur og drykkjarklór.“
Aðalheiður bendir þá á að stærsta ábyrgðarhlutverk stjórnvalda, sem skerða þurfi grundvallarréttindi tímabundið, sé að gleyma því ekki eina mínútu að það er einmitt það sem þau eru að gera. Gleymist það, missi au trúnað fólksins og þá er friðurinn úti.
„Grundvöllur samtakamáttar þjóðar sem gengst möglunarlaust undir fordæmalausa frelsisskerðingu og einangrun byggir á alveg sérstakri tegund trausts til stjórnvalda. Það traust þurfa þau að ávinna sér og viðhalda á hverjum degi sem ástandið varir – og vonandi halda því áfram ef því lýkur einhvern tímann.
Því þótt stuðningur við ríkisstjórnina hafi aukist um fjórtán prósent milli mánaða styður hana enn aðeins rúmur helmingur landsmanna. Sum okkar treysta af því við getum hreinlega ekki annað. Við sitjum saman í bátnum. Farsótt geisar og það eru sameiginlegir hagsmunir okkar allra að halda friðinn á meðan þetta gengur yfir,“ skrifar Aðalheiður og heldur áfram:
„Þetta ættum við sjálf að hafa á bak við eyrað þegar við hneykslumst á konunni fyrir aftan okkur í röðinni í Bónus fyrir að vaða inn í okkar glænýja tveggja metra einkarými. Hún hefur búið í frjálsu lýðræðisríki alla sína ævi. Ekki skamma hana fyrir að gleyma því augnablik að hún hefur verið svipt persónufrelsi sem hún hefur alla tíð talið til sjálfsagðra mannréttinda. Ekki klaga hana fyrir dómsvaldi samfélagsmiðlanna eða siga lögreglunni á hana. Hlökkum frekar til þegar við megum aftur gera það sem okkur sýnist.“
