Þrjú stór snjóflóð féllu í byrjun vikunnar, tvö á Flateyri og eitt í Súgandafirði á móts við Suðureyri. Hjálmar Björgvinsson deildarstjóri hjá Almannavörnum Ríkisins sem starfar í Samhæfingarmiðstöðinni í Skógarhlíð í Reykjavík ræddi við Lindu Blöndal um hvaða aðgerðir fóru í gang á þriðjudag og hvernig þær gengu fyrir sig.
Björgunarsveitarmennirnir eru auðvitað kallaðir út og allir þekkjast meira og minna á smærri stöðum. Það hlýtur að vera erfitt fyrir þá að vita ekki hvort einhver nærri þeim sé í hættu. Er ekki ótti manna að þeirra nánustu séu slasaðir eða ...?
„Jú mikil ósköp. Maður getur varla sett sig í spor þessa fólks sem er þarna fyrir vestan eða næst þessum atburðum“, segir Hjálmar.
„Þess vegna þurfum við hérna í baklandinu að horfa til þess og eitt af því sem við gerum er að horfa fram á veginn, bæði með það að sjá um mannaþörfina, ef það vantar meiri mannskap og eins að þessi útskipti, það er að það komi mannskapur til aðstoðar“.
Mikil samvinna er með Landhelgisgæslunni og Vegagerðinni. Hjálmar segir að varðandi mögulega fleiri snjóflóð þá séu mikil og stöðug samskipti við Veðurstofuna og meiri líkur en minni að fleiri flóð verði. Einnig að þetta sé lengri tími en núna bara janúarmánuður sem slík samskipti hafa verið svo náin: \"Þetta er eiginlega síðan í desember sem það er búinn að vera harður vetur hvað þetta varðar þannig að við erum alltaf á tánum\".
En mátti þá sjá þetta fyrir - að flóðið á Flateyri færi yfir varnargarðinn?
„Ég held að enginn sé það vitur að það sé hægt að segja að þetta allt heldur, það var gerður ákveðinn hlutur sem var samkvæmt bestu vitund\", segir Hjálmar og vísar þar til varnargarðanna.
Mikil gagnrýni hefur þó verið á að varnargarðarnir hefði átt að vera öðruvísi gerðir við Flateyri, aðallega varðandi höfnina og einnig að marga varnargarða vanti víðar um landið, til dæmis á austfjörðum.
Í dag eru 25 ár frá hinu mannskæða snjóflóði á Súðavík en eins og allir muna varð annað flóð á Flateyri um haustið sama ár, árið 1995. Þjóðin rifjar þessar hörmungar upp núna og sér í lagi þorpsbúar og þeirra nánustu þótt flóðin fyrir aldarfjórðungi renni aldrei úr minni fólks – né sú raun sem heimamenn fyrir vestan gengu í gegnum.