Leif Magnús Grétarsson Thisland fæddist í Kristiansand í Noregi 22. janúar 2003. Hann lést af slysförum í Núpá í Eyjafirði 11. desember 2019.
Foreldrar Leifs eru Grétar Már Óskarsson og Heidi Thisland Jensen, sem lést árið 2011.
Leif Magnús var nemandi í Grunnskóla Vestmannaeyja. Hann hafði undanfarin ár þrátt fyrir ungan aldur stundað sveitastörf af kappi, aðallega á bæjunum Hvassafelli, Steinum og Drangshlíð undir Eyjafjöllum. Nú síðast á bænum Leyningi í Eyjafirði. Sveitastörf og vélavinna voru Leif Magnúsi mjög hugleikin. Þrátt fyrir ungan aldur átti hann tvær dráttarvélar og líklegt að hugur hans hafi stefnt til frekari landvinninga í sveitastöfum og landbúnaði.
Útför hans fer fram frá Landakirkju í Vestmannaeyjum í dag, 10. janúar 2020, klukkan 15.
„Þetta var högg. Nei, þetta var kjaftshögg. Slys, kunnáttuleysi, klaufaskapur, kæruleysi. Stór orð eins og ef og af hverju eru orð sem ég hef mikið hugsað um, spyr út í loftið. En fæ ekkert svar. Þetta var slys,ekkert annað,“ segir Erla Baldursdóttir stjúpamma Leifs í minningarorðum sínum í Morgunblaðinu.
Erla hitti Leif í fyrsta skiptið á fæðingardeildinni þegar lítil systir hans og barnabarn hennar kom í heiminn.
„Þú spurðir mig hvort ég vildi líka vera amma þín. Ég sagði að það væri meira en velkomið. Veistu hvað mér þótti vænt um þessa bón? […] Þegar þú birtist á pallinum hjá okkur síðastliðið sumar. Svona líka fullorðinn, myndarlegur. Fórst hjá þér þegar ég rauk á þig og faðmaði þig. Ég hefði faðmað þig aftur ef ég hefði vitað að þetta væri síðasta sinn sem ég sæi þig. […] Elsku drengurinn. Farðu í friði hvert sem þú ferð og hvar sem þú verður vil ég að þú vitir að: Ég mun hitta þig þegar tíminn ákveður hvenær okkar slóð liggur saman á ný.“
Eins og fyrr sagði lést móðir Leifs árið 2011 en þá var hann aðeins ungur drengur, búsettur í Noregi. Ásmundur Friðriksson frændi Leifs minnist hans einnig og segir:
„Þú varst bara sjö ára þegar þú ráfaðir aleinn í skóginum við Mandal. Heimabæ móður þinnar í Noregi og þú leitaðir hennar. Hún hafði verið tekin frá þér, farin upp til ljóssins sem þú reyndir að finna á milli þéttra trjátoppanna. En það tók þig ekki nema níu ár að finna ljósið og mömmu þína, hrakinn og blautur. […] Hann var bara 16 ára en kröfurnar sem gerðar voru til hans voru kröfur á fullorðinn mann. Það var óraunhæft, en hann var ákveðinn í að verða bóndi, átti tvo traktora og var klár í slaginn. […] Ég heyrði í honum rétt fyrir slysið og við ætluðum að hittast í Eyjum um jólin. Hann var kokhraustur og ætlaði að taka bílpróf í janúar og kaupa sér Mustang. Leif bar sig vel í símtalinu, en svo brast röddin. Hann var bara barn, blessaður litli frændi minn, óharðnaður og bjó að þyngri reynslu en barn á að bera. Ég sagði honum ekki frá því að við hinn endann á línunni láku líka tárin mín. Við kvöddumst sem vinir með tárvot augu. Síðasta kveðjan var blaut og köld eins og þegar Leif kvaddi þennan heim á leið inn í ljósið á milli trjátoppanna í Mandal.“