Magnús Óskarsson fæddist á Saurum í Mýrasýslu 9. júlí 1927. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð 28. desember 2019.
Hann starfaði við Bændaskólann á Hvanneyri frá árinu 1955. Kenndi við Bændadeild og Búvísindadeild og var tilraunastjóri skólans um árabil. Auk þess yfirkennari Bændadeildar 1972-1982. Hann sat í ýmsum nefndum um landbúnaðarmál og náttúruvernd auk þess að eiga sæti í hreppsnefnd Andakílshrepps í mörg ár og sinna fleiri trúnaðarstörfum en Magnús var Framsóknarmaður.
Magnús var við nám og störf á sviði jarðræktar og tilraunafræða í Hollandi og Noregi. Honum buðust ýmis tækifæri til náms og atvinnu á sínu sviði en hann kaus að vinna í íslenskum landbúnaði.
Eftir Magnús liggur mikið af kennslu- og fræðsluefni um áburðarnotkun, jarðrækt og ekki síst garðrækt, og fólst ævistarfið í margvíslegum tilraunum á þeim vettvangi.
Magnús lét af störfum við Landbúnaðarháskólann á Hvanneyri árið 1996.
Magnúsi er lýst af samferðamönnum, samstarfsfólki og fyrrum nemendum sem afbragðskennara. Hann var einlægur félagshyggjumaður sem hafði mikinn áhuga á stjórnmálum. Hann virkur á sviði félagsmála bæði fyrir samfélag sitt og á fagsviði sínu. Hann sat í hreppsnefnd Andakílshrepps um sextán ára skeið, auk fjölda nefnda um félagsleg og fagleg málefni. Magnúsi er lýst sem hornsteins Hvanneyrarskóla.
Ólafur R. Dýrmundsson segir í minningargrein í Morgunblaðinu:
„Umhverfismál voru ekki fyrirferðarmikil í þjóðmálaumræðunni fyrir 40-50 árum en Magnús var fyrr en flestir kominn á fulla ferð í þeim efnum. Oft vitnaði hann í skýrslu Rómarklúbbsins frá 1972, lánaði mér hana og tókst að hafa mikil áhrif á mig.“
Bjarni Guðmundsson, nemandi og seinna samstarfsmaður Magnúsar skrifar í morgunblaðið um Magnús:
„Hann var löngum samviska stofnunarinnar, afskaplega næmur á anda starfsumhverfisins og ráðhollur. Svei mér ef hann var ekki forvitri líkt og Njáll. Ráð hans dugðu enda betur en flestra annarra. Því urðu til þeir tímar í starfi Hvanneyrarskóla, ekki síst í andbyr, að Magnús var límið; bjálkinn sem bar.“
Þá skrifaði Bjarni einnig grein í Bændablaðið en þar segir:
„Þá er það fagurkerinn Magnús. Sá lýsti sér ekki aðeins í hversdagsklæðnaði hans að hætti enskra hefðarmanna á meðan við hinir yngri kennararnir lufsuðust um í lopapeysum og gallabuxum. Á fjölmörgum náms- og kynnisferðum, svo og í sumarleyfum, gerði Magnús sér far um að kynnast menningu þjóða, og sótti menningarstaði, söfn og sýningar eftir megni. Mörgum okkar nemenda hans eru í fersku minni menningarkvöldin svonefndu er Magnús bauð til í stofu sinni, framan af með Þorsteini kollega sínum frá Húsafelli, þar sem leikin var sígild tónlist af hljómplötum, fjallað um bókmenntir og fleira sem andann auðgaði utan hins daglega amsturs.“
Magnús B. Jónasson minnist Magnúsar Óskarssonar í grein á Skessuhorni. Þar segir:
„Á sviði rannsókna og tilraunastarfs naut Magnús ekki síður virðingar samferðamanna. Nákvæmni í vinnubrögðum og skilvirkni voru hans aðalsmerki. Þá var hann frumkvöðull og óragur við að prófa nýjar og áður óþekktar tegundir einkanlega á sviði matjurta. Hann samdi kennslubækur fyrir bændaskólana og ritaði fjölda greina um jarðrækt og matjurtarækt auk þess að flytja erindi og fyrirlestra á ráðstefnum landbúnaðarins.
Auk starfa sinna við kennslu og rannsóknir var Magnús virkur á sviði félagsmála bæði fyrir samfélag sitt og á fagsviði sínu. Hann sat í hreppsnefnd Andakílshrepp um sextán ára skeið. Átti sæti í Tilraunaráði landbúnaðarins og Búfræðslunefnd um árabil auk fjölda nefnda um margvísleg málefni bæði félagsleg og fagleg. Þar eins og á sviði fræðanna naut hann virðingar og trausts.
Með Magnúsi Óskarssyni er genginn einn af máttarstólpum í starfssögu Bændaskólans á Hvanneyri og frumherji í íslenskri tilrauna- og ræktunarsögu.“
Edda Þorvaldsdóttir vinkona Magnúsar skrifar í Morgunblaðið:
„Magnús var líka húmoristi, lífskúnstner og stórmerkileg persóna. Hann hafði víða farið um heiminn. Haldið um það dagbækur og safnað miklu af myndefni. Hann sagði skemmtilega frá og var margfróður um ótrúlegustu hluti.
Hann átti til að koma verulega á óvart, svo sem þegar hann bauð til „erfidrykkju inniskónna“ og þegar lagst var á stofugólfið á Kvennaloftinu til að hlusta á tónlist. Bendifingur á lofti og setningin „það er betra að hlusta með öllum líkamanum“.“
Ríkharð Brynjólfsson segir um Magnús í Morgunblaðinu:
„Njáll á Bergþórshvoli lét aka skarna á tún svo betur sprytti. Í mörgu mætti líkja Magnúsi við þennan forvera sinn í áburðarfræðinni. Mér kemur þó frekar í hug bróðir Njáls, Holta-Þórir. Í brúðkaupi Gunnars og Hallgerðar á Hlíðarenda er nákvæmlega lýst hvernig raðað var til borðs eftir mannvirðingum. Holta-Þóri hefði borið að sitja ofarlega, en hann kaus að sitja ystur „því þá þótti hverjum gott þar sem sat“.
Þannig var Magnús Óskarsson.“
Útför Magnúsar fór fram í Kópavogskirkju í dag, 22. janúar 2020.