Álit Kristjáns Hreinssonar, heimspekings og skálds, á þingheimi er í dag minna en nokkru sinni fyrr. Og líkt og hann segir sjálfur var það þó afar takmarkað frá fyrstu tíð. Sýn Kristjáns er að á þingi séu margir sem sitji þar eingöngu til að þiggja bittlinga. Kristján segir í aðsendri grein á Vísi:
„Við eigum þingforseta sem hefur nær alla sína ævi þurft að fá ríkisstyrk til að ná andanum, mann sem þykist vera félagshyggjugoð,“ segir Kristján og á þá við Steingrím J. Sigfússon og heldur áfram: „... en er í raun ekkert annað en strengjabrúða auðmagnseigenda, sníkjudýr og þurfalingur.
Þá er Bjarni Benediktsson næstur í röðinni en Kristján segir: „Við eigum fjármálaráðherra sem hefur leynt og ljóst stundað athæfi sem ekki má sjá dagsljós. Þar eigum við mann sem neitar að svara til saka, neitar að birta gögn, skreytir og skákar í skjóli valds.
Um Katrínu Jakobsdóttur segir Kristján: „Við eigum forsætisráðherra sem gerði fátt annað í ára raðir en að gagnrýna sjálfstæðismenn og framsóknarmenn sem forhert hyski. Og sá sér svo þann besta leik í stöðunni að opna faðm sinn fyrir hrunverjum og leyfa þeim áfram að njóta ylsins af kjötkötlunum. Að leggjast undir íhald og framsókn var leiðin sem sýndi okkur hve algjör samtryggingin er hjá stjórnarelítunni.“
Kristján bætir síðan við að þingmenn séu gjafmildir á loforð en þegar á þing sé komið vilji þeir helst eiga náðuga daga og svíkja síðan allt saman.
Kristján gagnrýnir svo Guðmund Andra Thorsson sérstaklega. Guðmundur Andri er einn okkar besti rithöfundur og samfélagsrýnir. Þá var hann fastur greinahöfundur í Fréttablaðinu og vikulega gagnrýndi hann stjórnvöld svo tekið var eftir. Kristján telur Guðmund Andra vera dæmi um mann sem selji síðan hugsjónir sínar þegar á þing er komið. Kristján segir:
„Hann benti margsinnis á meinsemdir og ekki er annað hægt en hrósa honum eilíflega fyrir frábær skrif. Afar slunginn penni og stílvopnin fjölmörg léku í höndum hans einsog spil í höndum töframanns. Sá kunni að segja flórmokurum framsóknar og auðsöfnurum íhaldsins til syndanna. Sá gat nú aldeilis látið dreyrann leka af oddi pennans. Hann var sverð og skjöldur, hann var prinsinn á hvíta hestinum sem frelsaði okkur undan oki lyginnar,“ segir Kristján og bætir við:
„En núna er hann á þingi og þar er hann innmúraður þagnarmeistari, rétt einsog allir hinir hlýðnu rakkarnir. Hann er núna einsog fólkið sem leyfir sér kannski þann munað að gera góðlátlegt og vinalegt grín að hinni siðblindu hjörð sem Íslandi stjórnar. Þar var á ferðinni rithöfundur sem ég hef lengi haft mætur á og mun eflaust áfram virða sem merkan höfund.“
Kristján vildi fá Guðmund Andra á þing og hafði á honum mikla trú og að hann væri maðurinn sem myndi hrista upp í hinni daunillu ládeyðu. Kristján segir:
„Ég vildi fá Guðmund Andra Thorsson á þing. Ég hafði þá skoðun að hann myndi verða fylginn sér og láta svikarana, þjófana og lygarana finna til tevatnsins. Ég trúði því að hann myndi breyta miklu. Og vissulega breytti hann miklu, því honum tókst að breyta skoðun minni.“
