Fréttablaðið greindi frá því í morgun að Svandís Svavarsdóttir heilbrigðisráðherra hefði sagt það erfitt að standa með spítalanum þegar ályktanir um slæma stöðu Landspítalans kæmu út á færibandi. Á fundi læknaráðs í fyrradag lýsti hún yfir vonbrigðum með orðanotkun lækna eftir að vísað var í ástandið á bráðamóttökunni sem „neyðarástandi“ og „skelfingarflækju“.
Fjölmargir hafa tjáð sig um ummæli ráðherrans.
Illugi Jökulsson fjölmiðlamaður vildi helst fara að grenja.
„Nú langar mig mest að fara að grenja. Svandís Svavarsdóttir heilsbrigðisráðherra VG segir að það sé „áskorun fyrir SIG“ að „standa með Landspítalanum“ vegna þess að læknar og annað starfsfólk er duglegt að vekja athygli á hörmulegum aðstæðum þar og aðbúnaði. Sú var tíðin að ég kaus VG af því mér fannst Svandís Svavarsdóttir bera af öðrum stjórnmálamönnum. Núna er hún horfin inn í völdunarhús hrokans þar sem staða hennar sjálfrar sem ráðherra skiptir jafn miklu eða meira máli en neyðin í heilbrigðiskerfinu. Æ síðan hún tók við starfinu (sem hún þiggur fyrir mjög góð laun frá mér og öðrum skjólstæðingum LHS) þá hefur hver VG-maður japlað eftir öðrum að það sé til vinnandi að vera í þessari ríkisstjórn af því „Svandís sé að standa sig svo vel“. Jahérna hér. Í hverju er sá góði árangur fólginn? Nei, ég held ég setjist bara niður við strætóstöð neyðarmóttökunnar og grenji.“
Helga Vala Helgadóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, sagði orð Svandísar Svavarsdóttur mjög alvarleg.
„Mér finnst mjög alvarlegt mál að heilbrigðisráðherra segi það \"áskorun að standa með Landspítala\" þegar starfsfólk spítalans, læknar, hjúkrunarfræðingar og aðrir lýsa raunveruleikanum innan spítalans. Mér finnst mjög alvarlegt að heilbrigðisráðherra með þessum orðum sínum láti eins og þjóðarsjúkrahúsið sé eitthvað gæluverkefni lækna? Ástandinu hefur verið lýst sem hættuástandi og starfsfólkið sinnir störfum sínum langt umfram bestu getu að mínu mati. Það að hún leyfi sér að hóta starfsfólkinu með þessum hætti veldur mér gríðarlegum vonbrigðum og ég óttast það að ríkisstjórnin ætli sér ekki að bregðast við því neyðarástandi sem er þarna.
\"Við erum bara einu rútuslysi frá algjörri katastrófu\" var sagt í mín eyru af starfsmanni spítalans í morgun. Ég trúi þeim, enda hef ég orðið vitni að þessu af eigin raun.“
Sigurbjörg Bragadóttir, læknir á bráðamóttöku Landspítalans, velti fyrir sér hvort orðræðan væri vandamálið.
„Er orðræðan vandamálið? Eru læknar (og annað heilbrigðisstarfsfólk þó að ekki sé minnst á það hér) að skapa vandann með því að tala um hann?
Ég vinn á bráðamóttökunni. Heilbrigðisráðherra er velkomið að fylgja mér nokkrar vaktir (séu yfirmenn deildarinnar sáttir við það) til að átta sig á ástandinu. Held að það væri líka áhugavert fyrir ráðherra að fá að fylgja lækni á hreyfiteymi (teymi lyflækna sem sér um ca 30 sjúklinga sem er búið að leggja inn á lyflækningasvið en eru fastir á bráðamóttökunni vegna plássleysis).
Gerði ráðherra það gæti hann kannski sett sig í spor sjúklinga. Að þurfa að gefa sögu og vera skoðaðir á gangi. Láta taka af sér hjartalínurit (sem krefst þess að farið sé úr að ofan - allavega svona að mestu) úti á gangi á bak við skilrúm sem skýlir ekki miklu. Að fá þar niðurstöður sem í öllu falli eru einkamál sjúklings og stundum slæmar. Að gráta af verkjum á ganginum fyrir allra augum, kasta upp og jafnvel pissa í rúmið því að það var svo mikið að gera að starfsfólkið náði ekki til þín í tæka tíð. Að liggja á gangi sem er svo nálægt vinnuaöstöðu starfsfólks að þú heyrir óhjákvæmilega allt sem að þar er rætt. Að leita að klósetti sem að þú mátt fara inn á því að þau eru flest merkt einangrun - fyrir sjúklinga sem að þurfa sérklósett vegna smithættu. Að þurfa að fá þvaglegg á gangi, bak við skilrúm). Að verða vitni að því þegar sjúklingur sem búið er að barkaþræða og andað er fyrir með belg er fluttur á hlaupum eftir ganginum - vakna jafnvel við það. Að vera sá sjúklingur!“