„Þetta fannst mér fagmannlega og eiginlega fallega að verki staðið hjá löggunni,“ segir Illugi Jökulsson, rithöfundur og blaðamaður, í pistli í nýjasta tölublaði Stundarinnar sem kom út í dag.
Þar skrifar Illugi meðal annars um atvik sem hann varð vitni að á Laugaveginum fyrir nokkrum dögum. Illugi gekk þar fram á útigangsmann sem hann kannast við í sjón.
„Við erum ekki málkunnugir en ég hef yfirleitt kinkað til hans kolli og hann sömuleiðis til mín. Hann hefur ævinlega verið ljúfur bæði til orðs og æðis, hefur mér virst. Í þetta sinn var hann illa fyrirkallaður, og svo drukkinn að hann hafði misst fótanna og sat upp við húsvegg og komst ekki á fætur aftur,“ segir Illugi og bætir við að eitthvað hafi hlaupið í skapið á honum og hann urrað á alla sem áttu leið framhjá. Þar á meðal fáeina sem gerðu sig líklega til að aðstoða hann. Þeir hafi hreinlega hrokkið undan hótunum um líkamsmeiðingar og barsmíðar.
Illugi segir að skömmu síðar hafi komið að lögreglukona á mótorhjóli sem gaf sig á tal við manninn. Maðurinn tók henni illa, var með dónaskap og urraði á hana.
Illugi bendir á að lögreglukonan hefði getað gert ýmislegt í þessum aðstæðum. Til dæmis farið á hjólið sitt og ekið burt, dröslað honum á lappir og handjárnað hann og kallað á félaga sína til að flytja hann í fangaklefa.
„Hún gerði samt hvorugt meðan ég sá til. Hún settist á hækjur sér hjá karlinum, spurði hvort hann vildi ekki slaka svolítið á og þótt hann brygðist illa við því, þá rótaði hún sér hvergi heldur sat sem fastast og fór að spjalla í rólegheitum við hann. Þegar ég sá síðast til var hún enn að masa við karl í mesta bróðerni og ég heyrði ekki betur en hann væri hættur að urra og hóta líkamsmeiðingum.“
Illugi segist ekki vita að hvort á endanum hafi þurft að færa manninn í klefa til að sofa úr sér. Það breyti þó engu um að lögreglan hafi gefið sér tíma til að sinna manninum af þeirri virðingu sem hann átti skilið sem manneskja.
Illugi kemst svo ekki hjá því að tala um merkjamálið sem vakti mikla athygli í vikunni og það hryggi hann að þurfa að hafa það atvik sem endapunkt í pistli sínum. Hann segir að það sé eitthvað óþægilegt við að í sama lögregluliði og kann að fara vel að útigangsmanni sé fólk líka sem skreytir sig ofbeldismerkjum og kann svo ekki að skammast sín.