Unnur H. Jóhannsdóttir, sem titlar sig sem blaðamaður, kennari og fötluð manneskja, skrifar harðort bréf til stjórnvalda í Morgunblaðinu í dag sem ber heitið „V-in sem allir óttast“
„Þau smjúga eins og dalalæða inn í króka og kima samfélagsins og vekja ugg og ótta. Þau varða lífskjör flestra en bíta þó helst þá sem minnst hafa á milli handanna eins og láglaunafólk, öryrkja og einstæða foreldra. En hver er váin sem vomar yfir og hefur gert í nokkurn tíma? Hún kom skjótt og sýnir ekki enn á sér neitt fararsnið,“ skrifar Unnur.
En hver eru þessi V? spyr Unnur síðan og svarar um hæl.
„Jú, verðbólga, vextir og vísitölur hvers konar. Allt hefur þetta farið hækkandi og aukið á byrði almennings. Þar að auki hefur orðið algjör forsendubrestur síðan Seðlabankinn lækkaði vexti svo þeir voru aðeins rétt fyrir ofan núllið. Bankarnir fylgdu í kjölfarið og neysludansinn hófst en minnst hjá lágtekjuhópunum, enda engum peningum til að dreifa.“
„Margir freistuðust þó af gylliboðum bankanna og súpa seyðið af því nú. En það er munur á að hafa 300 þúsund á mánuði eða þrjár milljónir. Láglaunafólk fast í verðbólgunetinu Láglaunafólk hefur nær ekkert öryggisnet þegar svona árar í samfélaginu. Atvinnurekendur kalla eftir ábyrgð launafólks en þá er verið að tala um samninga þeirra sem lægst hafa launin. Nú er bagalegt hversu sundruð verkalýðshreyfingin virðist vera og það er mjög mikilvægt að slíðra sverðin sem fyrst.“
„Annað gerir ekki neitt nema leggja vopnin í hendur atvinnurekendum og ríkisvaldinu sem oftar en ekki koma með einhverjum hætti að kjarasamningum. En einn er sá hópur sem ég hef ekki getið en það er fatlað fólk. Það getur ekki samið um launin sín, og ríkisvaldið, sem er þeirra „vinnuveitandi“, skammtar þeim naumt úr hnefa, eins og þjóð veit. En ekki nóg með það, heldur smokra þeir sér fram hjá öllu siðferði, t.d. með því að því að túlka lög og reglugerðir eftir smekk og behag, ekki síst í kjaramálum.“
„Langflestir eru hlynntir atvinnuþátttöku fatlaðs fólks. Það má segja að þá græði allir; fatlaðir fá laun sem bæta hag þeirra, ríkið fær meiri skatttekjur og samfélagið allt græðir, enda launavinna viðurkenning á félagslegri stöðu, því miður fyrir fatlað fólk,“ skrifar Unnur.
„Ég ætla að taka eitt ofurlítið dæmi; tré sem dæma má allan skóg ríkisvaldsins út frá. Árið 2013 voru sett tekjuviðmið varðandi vinnu öryrkja,“ skrifar Unnur.
„Öryrki mátti vinna fyrir 109.600 kr. án þess að lífeyrir hans hans skertist. Nú, 13 árum síðar, er viðmiðið nákvæmlega það sama; 109.600 kr. Klókt eða einfaldlega heimskulegt? Þetta er bara eitt dæmi sem sýnir að ríkið verður að gyrða sig í brók hvað viðkemur málefnum fatlaðs fólks. Vitaskuld er það heimskulegt og þá er horft til þríhyrnings sem nefndur er hér að ofan. Þetta lága viðmið gerir að verkum að það borgar sig varla fyrir fatlaða að vinna þótt viljinn sé fyrir hendi. „Kjarasamningar“ ríkisins sjá til þess!“ skrifar Unnur að lokum.