Það getur verið á að giska óþolandi að þrífa garðinn eftir argatíð alls vetrarins, að ekki sé talað um jafn galinn vetur og landsmenn hafa þurft að búa við í heillangt harða misserið. Og viti menn; allt manns nágrenni verður eitthvað svo grátt og guggið, ókræsið og óþrifalegt að það stappar nærri áhugaleysi um allt manns umhverfi að búa við svona tíð og tíma. En þá er að jafna álagið; taka til jafn óðum, pústa. Það vita það nefnilega allir að það er nánast óvinnandi vegur að taka til í heila garðinum þegar eini góði helgarveðurdagurinn kemur og fer að vori. Upplagt er að hugsa sem svona: Grípa með sér sosum eins og handfylli af drasli á hverjum morgni og koma í réttu tunnuna, sumsé flugeldaprik á mánudegi, pappaglas á þriðjudegi, dagblaðakuðl á miðvikudegi og allt þetta staka drasl sem liggur eins og vetrarverkur yfir beðum manns og görðum, en hægt er einmitt að þrífa smám saman og jafnóðum, fremur en í feiknalegu álaupi. Tvennt vinnst, álagið jafnast út á mann og tunnu.
Taktu til á hverjum morgni
