Ole Anton Bieltvedt barst á dögunum þýskt fjármögnunartilboð þar sem ársvextir voru 0,68 prósent. Til samanburðar væru ársvextir hér á landi frá 7,14 prósent hjá Íslandsbanka og upp í 8,4 prósent hjá Landsbankanum.
Þetta kemur fram í aðsendri grein Ole sem birtist í Fréttablaðinu í dag.Þar greinir hann frá því að hann hafi starfað um árabil í Þýskalandi og fái því enn slík tilboð þaðan.
Hann útskýrir að lánið yrði til sjö ára og væri þá mánaðarleg afborgun með vöxtum 329,21 evra (49.500 kr.). Heildarendurgreiðsla lánsins yrði þannig 27.670,44 evrur.
„Sem sagt; lán upp á 27.000 evrur, sem dreift yrði yfir 7 ára endurgreiðslutímabil, væri að fullu endurgreitt með 27.670,44 evrum. Þannig kostaði það aðeins 670,44 evrur (100.000 kr.) að hafa og nýta sér 27.000 evrur (4.000.000 kr.) yfir þetta árabil,“ skrifar Ole.
Hann segir árlegan sparnað við evrópskt lán miðað við íslenskt lán vera 288.800 krónur. „Og, lágvaxtastefnan, sem evran tryggir, er í þágu þeirra, sem minna eiga og þurfa að fjármagna sitt líf – íbúð, bíl eða annað – með lánum. Á kostnað þeirra, sem fjármagnið eiga. Stórfellt jafnréttismál!“
Skilur ekki hvers vegna kjósendur sjá ekki í gegnum króna
Ole segist ekkert skilja hvers vegna almenningur sjái ekki í gegnum óstöðugleika og kostnað krónunnar. Bendir hann á ótal smáþjóðir sem nýti evruna.
„Danir og Færeyingar hafa svo evruna með óbeinum hætti, eða dulbúna sem danska krónu og færeyska krónu, en með beintengingu við svokallaðan ERM2-mekanisma ESB fá þessir gjaldmiðlar styrk evrunnar, án þess að heita evra. Það sama gildir í meginatriðum um búlgarskt lev og kuna í Króatíu,“ segir Ole.
„Með því að stuðla að auknum styrk eða veikingu krónunnar, er hægt að færa mikla fjármuni milli manna; einstaklinga, fyrirtækja og atvinnuvega, án þess, að almenningur hafi nokkuð um það að segja.
Þannig geta misvitrir og misheiðarlegir stjórnmálamenn, aukið eða minnkað tekjur og útgjöld, eignir og skuldir, manna, með afleiðingum fyrir alla, án þess að almenningur komi þar nokkuð að.
Seðlabanki getur líka keyrt gengi krónunnar upp og niður með sömu afleiðingum, án þess, að þeir, sem því stýra, séu kjörnir fulltrúar.
Þannig er mér fyrirmunað að skilja, að almenningur – kjósendur í landinu – skuli ekki hafa fyrir löngu séð í gegnum þetta spillta valdakerfi og tekið af skarið; farið í stöðugleikann, öryggið og þá lágvexti, sem evra ein getur tryggt!?“