Marta María Jónasdóttir, umsjónarkona Smartlandsins, segir á býsna skemmtilegan hátt frá því hvernig leiðir hennar og Páls Winkels, unnusta hennar, lágu saman í leiðara brúðkaupsblaðs sem fylgir Morgunblaðinu í dag. Marta María og Páll eru trúlofuð og ætla að ganga í hjónaband í sumar.
Í grein sinni segir Marta María að það að tvær manneskjur geti upplifað það mikla hrifningu að þær vilji eyða lífinu saman eigi varla að vera hægt. Töfrarnir gerist þó enn og rifjar Marta María upp fyrstu kynni hennar og Páls. Þau hittust eftir að hafa talað saman á netinu í nokkrar vikur.
„Hann hafði óskað eftir því að vera vinur minn á félagsmiðli nokkrum og þegar ég var fyrst manna til að „líka“ við ljósmynd af honum og afkvæmum hans hélt hann að ég væri að senda honum skýr skilaboð um að ég væri sjúk í hann,“ segir Marta.
Hún bætir því svo að þetta hafi verið löngu áður en hann áttaði sig á því að hún lækar stundum tugi mynda á hverjum degi þegar hún er andlega fjarverandi.
„Þegar við kærastinn minn vorum búin að hittast einu sinni á formlegu deiti þá tábrotnaði ég. Mín fyrstu viðbrögð voru að hringja í hann. Hann tilkynnti mér að hann væri á leiðinni og færi með mig á bráðamóttökuna,“ segir Marta sem segir að þetta hafi komið nokkuð flatt upp á hana, enda hún vön því að bjarga sér sjálf.
Hann kom og keyrði hana á bráðamóttökuna þar sem þau voru í um átta klukkustundir. Hún segir að Páll hafi verið fljótur að heilla hana upp úr skónum þegar þangað var komið.
„Riddarinn á svörtu Volvo-bifreiðinni stimplaði sig rækilega inn þegar hann tók stjórnina í samtali við bæklunarsérfræðing og tók ákvörðun um að láta ekki taka af mér tánöglina. Ég sá að ég gæti treyst manni sem væri svona umhugað um velferð mína. Okkur leiddist heldur ekkert þessa átta klukkutíma. Hann sagði mér sögur og sannfærði mig um að þetta yrði allt í lagi. Á meðan hann sagði mér sögur hugsaði ég með mér að mér myndi aldrei leiðast með þessum manni.“
Hún segir að Páll hafi svo hringt daginn eftir til að kanna hvernig hún væri í tánni. Hún segist hafa borið sig mannalega og eftir langt samtal hafi hún spurt hvort þau væru byrjuð saman.
„Hann svaraði því játandi. Síðan þá eru liðin nokkuð mörg ár og enn erum við ekki uppiskroppa með umræðuefni og mér leiðist aldrei (sem er lykilatriði). Þótt við höfum vitað að við vildum eyða lífinu saman þá hefur það ekki alltaf verið auðvelt,“ segir Marta og bætir við að oft sé talað um að fólk þurfi að vera hæfilega ólíkt til að geta funkerað saman. Og þau eru það.
„Við erum eins og dagurinn og nóttin og hefur okkar helsta áskorun verið að takast á við frekjuna hvort í öðru. Fólk sem er vant að ráða för í leik og starfi og er komið yfir fertugt þarf að vera mjög ástfangið til að vera tilbúið að gefa eftir. Tíminn hefur hjálpað okkur að tempra frekjuna og takast á við lífið saman. Þess vegna ætla ég að segja já uppi við altarið í sumar.“
