„Það var skiljanlega átakanlegt að koma að slysinu á Kjalarnesinu á dögunum þar sem tveir létust og einn slasaðist alvarlega. Biðin á slysstað eftir hjálparaðilum, björgunarsveit, lögreglu, slökkviliði, sjúkrabílum og þyrlunni, var sannarlega ekki auðveld,“ segir Sigurbjörn Þorkelsson, rithöfundur og ljóðskáld, í aðsendri grein í Morgunblaðinu í dag.
Þar skrifar Sigurbjörn um hið hræðilega slys á Kjalarnesi þann 28. júní síðastliðinn þar sem tveir létust og einn slasaðist. Töluvert hefur verið fjallað um slysið en í ljós kom að nýlagt malbik stóðst ekki staðla varðandi viðnám og reyndist vegurinn mun hálli en kröfur eru gerðar um. Sjúkrabíll sem kom aðvífandi endaði til dæmis úti í móa.
Sigurbjörn skrifar reglulega hugvekjur í Morgunblaðið en í dag skrifar hann um slysið og upplifun sína á vettvangi.
„Maður fann sig eitthvað svo smáan og vanmáttugan og geta svo lítið gert annað en gert krossmark og farið með örvæntingarfulla bæn. Hugur minn og bænir hafa síðustu daga verið hjá og fyrir hinum látnu, fjölskyldu þeirra og vinum. Einnig hinum slasaða, öllu hans fólki og félögunum í vélhjólaklúbbnum þeirra. Þá er hugur minn ekki síður hjá ökumanni húsbílsins sem hjólin runnu fyrir og bara öllum sem upplifðu þennan harmleik eða að slysinu komu.“
Sigurbjörn segist hafa haldið að sjúkrabíllinn sem endaði úti í móa myndi velta en hæfni bílstjórans hafi komið í veg fyrir að verr færi.
„Jesús minn!“ hrópaði kona sem var á svæðinu. Tek ég undir með henni. Það er líklega það eina sem hægt er að hrópa við svona aðstæður. Einnig var skelfilegt að upplifa einn af sjúkrabílunum sem á svæðið komu geta ekki stansað á þessum umrædda sleipa vegarkafla og skautaði hann út fyrir veg og endaði úti í móa. Mildi að ekki fór verr í því tilfelli. Ég hélt að bíllinn myndi velta. Það var aðeins fyrir hæfni bílstjóra sjúkrabílsins að hann valt ekki eða skall á slökkvibíl, lögreglubíl eða hjólum eða bara fólki sem á svæðinu var. Eftir að hafa skransað hressilega og runnið á vegarkaflanum í stutta stund tók bílstjórinn greinilega þá réttu ákvörðun að stýra bílnum á hárréttu augnabliki bara út fyrir veg þar sem hann stöðvaðist loks úti í móa.“
Sigurbjörn segir að það sé þungt að missa og örvæntingin og umkomuleysið verði algjört.
„Tómarúmið hellist yfir og tilgangsleysið virðist blasa við. Það er svo sárt að sakna en það er gott að gráta. Tárin eru dýrmætar daggir, perlur úr lind minninganna. Minninga sem tjá kærleika og ást, væntumþykju og þakklæti fyrir liðna tíma. Minninga sem þú ýmist einn eða ein átt eða þið saman sem fjölskylda eða vinahópur. Minningar sem enginn getur afmáð eða frá þér eða ykkur tekið,“ segir Sigurbjörn sem endar grein sína á þessum orðum:
„Ævin getur sannarlega verið stutt og endað snögglega en lífið er langt. Það lifir. Höldum í vonina. Stöndum saman í bæn og samhug. Með hlýrri friðar-, samstöðu- og kærleikskveðju.“
