Pétur talaði við mann sem hafði sögu að segja: Sá bíður núna kvíðinn eftir að löggan kemur og nær í hann

„Hann er skarp­leitur og fríður þar sem hann situr til hliðar við aðra gesti safnaðar­heimilisins í Breið­holts­kirkju og spilar á píanóið. Tónarnir mynda nota­lega stemmingu á meðan fólkið malar.“

Svona hefst pistill eftir Pétur Georg Markan biskupsritari í bakþönkum Fréttablaðsins í dag. Þar skrifar hann um málefni sem hefur verið áberandi í íslenskri umræðu undanfarin misseri; málefni þeirra fjölmörgu útlendinga sem koma til Íslands í leit að betra lífi en þurfa frá að hverfa.

„Það fer ekki mikið fyrir honum en um­hverfið er ein­hvern veginn allt miklu betra á meðan hann spilar – á meðan hann er. Partur af sam­fé­lagi, hluti af ver­öld, eitt mikil­vægt púsl í undra­mynd mannsins. Gefur af sér.“

Pétur segist hafa spjallað við hann þegar þeir eru báðir að sækja sér kaffi.

„Ég á­varpa hann á ensku og spyr hvort hann spili mikið tón­list – hann svarar mér á ís­lensku og við ræðum um þetta sam­eigin­lega á­huga­mál okkar. Hann kom fyrir rúmum tveimur árum, fékk tungu­málið á heilann og las ís­lensku upp á hvern dag, talaði og hlustaði. Fékk vinnu við um­önnun á hjúkrunar­heimili og leið vel í sam­fé­lagi við gamla fólkið – spjallaði, þjónustaði og studdi, og treysti þannig ís­lenskuna og upp­lifði í leiðinni öryggi og frið. Til­gang. Gaf af sér í starf sem annars erfið­lega gengur að manna. Lítils metið lág­launa­starf í ver­öld sumra en lífs­gjöf og erindi dagsins í hans hjarta. Vinnur, borgar til sam­neyslunnar og rækir þannig sam­á­byrgðina – mannar mikil­vægan póst, annars ó­mannaðan póst.“

Pétur segir að nú sé maðurinn aftur á móti kvíðinn.

„Nú hefur um­sókn hans verið hafnað og hann bíður kvíðinn eftir nokkrum þungum höggum á dyrnar. Lið­safnaður fyrir utan og háu ljósin blinda. Vísað úr landi til Grikk­lands. For­sætis­ráð­herra talar um í helgar­um­ræðunni að það þurfi að auð­velda fólki utan EES að koma inn á vinnu­markaðinn. Það er rétt hjá henni og þess eru for­dæmi hjá öðrum EES-þjóðum.“