Margrét Gnarr, fyrrverandi heimsmeistari í módelfitness, opnar sig um átraskanir sem hún hefur glímt við frá ungum aldri en í viðtali hjá Fréttablaðinu segist hún hafa þróað með sér átraskanir frá því að hún var aðeins sex ára gömul.
Að sögn Margrétar reyndust fyrstu árin í skóla henni erfið og batnaði það ekki þegar hún fór á kynþroskaskeiðið og bætti aðeins á sig. Hún minnist þess þegar hún fór í vigtun hjá skólahjúkrunarfræðingi þegar hún var fjórtán ára og aðrar stelpur í hópnum hafi flissað þegar hjúkrunarfræðingurinn sagði; „Hvað er að sjá þig stelpa – veistu ekki að þú ert yfir kjörþyngd?“
Fann taekwondo og grenntist
„Ég skammaðist mín gríðarlega eftir þetta og hætti eiginlega að mæta í skólann. Ég hafði æft listdans á skautum af metnaði og þó mér þætti gaman fannst mér ég ekki eins góð og hinar stelpurnar, fannst ég ekki verðug þess að vera í kringum þær,“ segir Margrét.
Síðar meir uppgötvaði hún taekwondo þar sem hún blómstraði, að eigin sögn. Hún fór að grennast, þó það hafi ekki verið markmiðið, og í kjölfarið hrósuðu henni margir sem ýtti undir frekari átraskanir.
„Það var svo auðvelt fyrir mig að borða lítið sem ekkert enda svo upptekin og ég fór að tengja þetta saman, að borða lítið, æfa mikið og líta svona vel út. Ef ég gat komist í gegnum heilan dag án þess að borða fannst mér það sigur,“ segir Margrét.
Miklar sveiflur
Eftir tæp tvö ár var hún orðin hættulega grönn og gat varla æft vegna orkuleysis en þá áttaði hún sig á því að þetta væri orðið vandamál. Hún óttaðist þó enn að þyngjast og einkenndust næstu ár af miklum sveiflum.
Hún byrjaði í módelfitness og unni sér vel þar til að byrja með en síðar meir fór hún að mynda með sér aðrar átraskanir þar sem hún vildi hafa fullkomna stjórn á mataræði sínu. Hún ákvað að hætta keppni árið 2017 og hófst þá bataferli hennar.
„Mig langaði ekki að fórna heilsu minni fyrir einhvern bikar. Það fyrsta sem ég gerði var að viðurkenna að ég hefði enga stjórn lengur og ákvað að þiggja alla þá aðstoð sem mér byðist.“
Viðtalið við Margréti í heild sinni má finna hér.
