Margrét Rósa Kristjánsdóttir komst naumlega lífs af þegar hún lenti í grjóthruninu í Esjunni um á ellefta tímanum á sunnudaginn. Stór grjót féllu úr klettabeltinu austan við Þverfellshornið og beint yfir göngustíginn. Önnur kona forðaði sér einnig.
Margrét Rósa lýsti lífsreynslunni í Bítínuá Bylgjunni í morgun, en hún hefur margoft gengið upp Esjuna.
Hún gekk hægra megin við ánna, léttari leiðina upp á Esjuna.
„Ég er að byrja að fara upp hlíðina þar þegar maður heyrir drunur og sér bara klett,“ sagði Margrét. „Ég sé þrjá þarna á undan mér og kalla: Hlaupiði! Hlaupiði! Þeir heyrðu væntanlega ekki neitt en urðu varir við þetta.“
Erfitt var að ákveða hvert hún ætti að forða sér. „Kletturinn skipti alltaf um stefnu. Hann stefnir beint á mig. Ég hugsa með mér: Ég er dauð. Ég er dauð. Hvernig er að deyja að fá svona stóran klett á sig? Er það vont? Þetta er mitt síðasta.“
Hún hljóp af stað en datt. „Þá hugsaði ég með mér: Nú dey ég. Svo bara rétt á eftir fer kletturinn tvo metra framhjá mér. Mér fannst ég liggja niðri í nokkrar mínútur áður en ég reisti mig við,“ sagði Margrét. „Ef þetta lendir á þér þá ertu bara dauður.“
Var hún aðeins vör við þennan eina klett, upplifði hún klettinn um 1,5 metra að rúmmáli.
Hin konan kom svo til hennar og sagði henni að hún hefði hlaupið í aðra átt en Margrét og hafi ekki þótt kletturinn vera jafn nálægt sér.
Hafði hún ímyndað sér að það hefði orðið jarðskjálfti en svo var ekki. Þá var engin rigning eða neitt slíkt. „Það er eitthvað að minna mann á að vera þakklátur fyrir lífið,“ sagði Margrét. Ætlar hún að ganga aðra leið næst þegar hún fer á Esjuna. „Hina leiðina. Það verður bara að láta sig hafa hana.“