Héraðsdómur Reykjavíkur hefur viðurkennt að ökumaður sem slasaðist alvarlega í bílslysi haustið 2014 eigi rétt á fullum og óskertum bótum frá Vátryggingafélagi Íslands. Ágreiningur var uppi um það hvort orsakir slyssins mætti rekja til stórkostlegs gáleysis ökumannsins og hvort tryggingafélagið gæti með réttu skert bætur til hans.
Slysið varð við Gullinbrú í Reykjavík þann 14. október 2014 en ökumaðurinn, þá sautján ára, hafði fengið ökuréttindi degi fyrir slysdag. Missti ökumaðurinn stjórn á ökutækinu er hann ók á hægri akrein norður Gullinbrú með þeim afleiðingum að bifreiðin fór yfir kantstein, upp á graskant og hljóðmön sem er við veginn, fór í loftkasti fram af hljóðmöninni þar sem hún endaði nokkru norðar. Þaðan kastaðist hún yfir á ljósastaur, síðan á tímatöflustaur við biðskýli strætisvagna, þá á biðskýlið, og þaðan yfir á akbrautina þar sem bifreiðin stöðvaðist á hvolfi á vinstri akrein.
Ökumaðurinn hlaut alvarlega áverka í slysinu, meðal annars heilablæðingu, höfuðkúpubrot, andlitsbrot og brot á báðum framhandleggsbeinum í hægri framhandlegg. Dvaldi hann á gjörgæsludeild í hálfan mánuð eftir slysið. Hefur hann verið metinn til fulls örorkulífeyris hjá Tryggingastofnun vegna afleiðinga slyssins og hvorki getað unnið né lagt stund á nám eftir það.
VÍS tilkynnti ökumanninum sumarið 2015 að til greina kæmi að skerða eða fella niður bótarétt vegna vísbendinga um að slysið mætti rekja til hraðaksturs. Það var svo árið 2017 að tryggingafélagið tilkynnti að það hefði ákveðið að skerða bætur um helming. Eftir að mál var höfðað féllst tryggingafélagið á að hækka hlutfall bóta í 2/3 hluta.
Mikil óvissa var uppi um ökuhraða bifreiðarinnar þegar slysið varð en svokallaðir yfirmatsmenn töldu sennilegast að henni hefði verið ekið á 89 kílómetra hraða, en þarna er 60 kílómetra hámarkshraði. Mat dómari það svo að ökumaðurinn hefði sýnt af sér stórkostlegt gáleysi.
Í niðurstöðu dómsins kemur fram að stórkostlegt gáleysi leiði þó ekki fortakslaust til þess að heimilt sé að fella niður eða skerða bótarétt tjónþola.
„Þótt ungur aldur ökumanns geri ekki minni kröfur til ökulags hans samkvæmt umferðarlögum þá hefur aldur hans áhrif á mat á því hvort honum verði gert að sæta skerðingu á bótum vegna líkamstjóns. Stefnandi var 17 ára á slysdegi og reynslulítill ökumaður. Mæla þessi atvik með því að síður komi til álita að beita heimild til lækkunar bóta,“ segir dómnum.
Þá er bent á að hann hafi verið í framhaldsskóla þegar slysið varð. Varanlegt líkamstjón hans sé gríðarlegt og gerir honum ókleift að stunda frekara nám eða vinnu sem nokkru nemi.
„Þá ber jafnframt að líta til þess að hin flókna atburðarás slyssins og alvarlegar afleiðingar þess verða, að minnsta kosti að hluta til, raktar til aðstæðna á slysstað, þá fyrst og fremst til hljóðmanar sem liggur á milli akbrautar og göngustígs, sem bifreiðin kastaðist fram af. Þótt áhrif þessarar hönnunar umferðarmannvirkisins á atburðarás slyssins séu ekki fyllilega ljós er óhætt að slá því föstu að hún var meðverkandi orsök þess hve tjón stefnanda varð mikið.“
Segir í niðurstöðunni að þegar litið er til framangreindra aðstæðna stefnanda og atvika í heild sé ekki unnt að fallast á það með VÍS að félaginu sé heimilt að skerða bætur til ökumannsins á grundvelli eigin sakar hans, þrátt fyrir að hann teljist hafa sýnt af sér stórfellt gáleysi með aksturslagi sínu.