„Grátlega fáir miðar voru seldir fyrirfram, en um það bil hálftíma fyrir sýningu myndaðist löng biðröð við innganginn og á endanum fylltist kjallarinn,“ segir Karl Ágúst Úlfsson, leikari, leikstjóri og rithöfundur, í tilfinningaþrunginni færslu á Facebook í gærkvöldi.
Karl minntist þá þess – eins og fjöldi annarra Íslendinga –að þá voru liðin 25 ár frá snjóflóðinu á Flateyri. 20 létust í flóðinu; tíu karlar, sex konur og fjögur börn.
Karl segist muna þennan dag alveg skelfilega vel.
„Þetta var það fyrsta sem ég heyrði þegar ég opnaði augun um morguninn, morgunfréttir í útvarpinu og fréttirnar voru þessar. Um kvöldið átti ég að standa á sviði,“ segir hann en menningarklúbbur Þjóðleikhússins, undir stjórn Sigríðar Margrétar Guðmundsdóttur, hafði sýnt honum þann heiður að bjóða honum að setja saman sýningu til flutnings í Þjóðleikhúskjallaranum undir titlinum Örverk og uppistand.
„Ég var nýkominn heim frá námi í Bandaríkjum og bauðst nú að sýna sumt af því sem ég hafði verið að vinna að árin á undan,“ segir hann og bætir við að hann hafi fengið að kalla á margt af sínu uppáhalds fólki í íslensku leikhúsi. Til að mynda Hallmar Sigurðsson, Hávar Sigurjónsson, Eddu Heiðrúnu Backman, Vigdísi Gunnarsdóttur, Ingvar Sigurðsson, Jóhann Sigurðarson, Hilmi Snæ Guðnason og Jóhann G. Jóhannsson.
„Um leið og ég hafði áttað mig á fréttunum fannst mér aldeilis fráleitt að af sýningunni gæti orðið. Ég kallaði leikhópinn saman og bar þessa tilfinningu mína undir hann. Auðvitað voru flestir á minni skoðun og eitt af því sem ýtti undir hana var partur af ósýndu verki, Í hvítu myrkri, sem átti að flytja þetta kvöld, en það gerist í litlu íslensku sjávarplássi á óveðursnótt, þar sem náttúruöflin vofa yfir og hóta öllu illu. Þetta gat orðið aldeilis óviðeigandi, fannst sumum,“ segir Karl Ágúst og bætir við að þá hafi leikstjórinn, Hallmar, tekið af skarið.
„Hann stappaði í okkur stálinu og sagði þessa skelfilegu atburði einmitt gera sýninguna mikilvægari en nokkru sinni. Þegar við stæðum andspænis hörmung eins og þessari reyndi þeim mun meir á hvort listin skipti einhverju máli eður ei.“
Úr varð að hópurinn fór á svið um kvöldið en grátlega fáir miðar voru þó seldir fyrirfram. Skömmu fyrir sýningu myndaðist hins vegar löng biðröð eins og Karl nefnir.
„Við byrjuðum kvöldið á því að minnast þeirra sem höfðu látist og tilkynna að allur aðgangseyrir yrði látinn renna til Flateyringa sem ættu um sárt að binda eftir þennan harmleik. Sjaldan hefur mér fundist list mín skipta meira máli en þetta kvöld.“