Jón Óðinn Waage, leiðbeinandi barna með hegðunarvandamál og fyrrverandi júdóþjálfari, átti eitt sinn erfitt með að sjá fegurðina sem umlykur okkur.
Jón Óðinn skrifar reglulega pistla fyrir vefmiðilinn Akureyri.net og í einum slíkum rifjar hann upp þegar honum tókst að sjá fegurðina á eftirminnilegan hátt.
„Fyrir margt löngu dvaldi ég á hóteli eina helgi ásamt hópi fólks. Fyrsta morguninn var ég á leiðinni út í göngutúr. Í anddyri hótelsins stóð ein úr hópnum, myndlistarkona. Hún greip í mig, benti á gluggann og sagði: „Sjáðu hvað þetta er fallegt, geislar sólarinnar tvístrast og endurkastast af gólfinu.“
Jón Óðinn viðurkennir að hann hafi horft en ekki séð neina sérstaka fegurð. Hann hafi raunar bent konunni á að rúðan væri sprungin og gólfið óhreint.
„Já“, svaraði hún, „það er einmitt það sem býr til fegurðina“. Ég gekk út. Er ég kom út snéri ég mér við og sá að myndlistarkonan stóð ennþá og horfði hugfangin á það sem ég sá ekki. Ég fékk samviskubit, lélegt að benda bara á ljótleikann.“
Jón Óðinn segir að þetta hafi setið í honum lengi. Hann hafi langað mikið í þessa gleði sem myndlistarkonan upplifði. „En það var sama hvað ég reyndi, ég fann aldrei fegurðina, bara það sem var að,“ segir hann.
Hann segir að nokkru síðar hafi hann verið á fótboltamóti fyrir sex til sjö ára börn þar sem hann var þjálfari liðsins. Einn af drengjunum í hans liði meiddi sig og fór að gráta.
„Ég var strangur þjálfari, harður nagli sem þoldi ekkert væl og kenndi börnum það að harka af sér. Hughreysting mín fólst í að skipa drengnum að harka af sér. Það virkaði ekki, hann vildi bara fara til mömmu og pabba sem voru að horfa á. Ég fylgdi honum til foreldra sinna og áfram hélt leikurinn.“
Jón Óðinn rifjar upp að skömmu seinna hafi verið togað laust í stakkinn hans. Þegar hann leit við tók á móti honum grátbólgið andlit drengsins.
„Ég er tilbúinn núna“, sagði hann skjálfandi röddu. Ég sendi hann inn á völlinn. Þetta var prúður drengur, einn af þeim sem vildi alltaf leyfa hinum að hafa boltann, vildi ekkert vera fyrir. Nú brá svo við að hann hljóp út um allt og barðist um alla bolta. Eftir hvern sprett leit hann stoltur upp í brekkuna þar sem foreldrar hans stóðu. Ég leit á þau, þetta voru ungir foreldrar, hann var þeirra eina barn. Þarna stóðu þau og héldu utan um hvort annað, tárin runnu niður kinnar þeirra og mættu þar einlægu hamingjubrosi.“
Jón Óðinn segir í lok pistilsins að hann hafi mjög oft upplifað svipuð atvik áður, en atvikið með myndlistarkonunni í anddyri hótelsins hafi kveikt í honum eitthvað sem varð til þess að nú sá hann loks fegurðina.
„Ég fór að gráta með foreldrunum. Enginn sá það, ég var ennþá harður nagli, bara svo að það sé á hreinu. Og myndlistarkonan, hún heitir Arna Valsdóttir.“