„Börn verða að fá að klifra, þótt þau muni detta,“ segir Haukur Örn Birgisson, lögfræðingur og pistlahöfundur, í bakþönkum Fréttablaðsinsí dag.
Þar skrifar hann um þá tilhneigingu foreldra að ofvernda börn sín. Haukur nefnir dæmi:
„Má ekki bara sleppa þessu prófi, fyrst það skiptir svona litlu máli? Dóttir mín er mjög stressuð yfir því“ – heyrði ég móður eitt sinn segja á foreldrafundi. Ég hugsaði með mér hvers vegna stúlkan mætti ekki vera stressuð. Er ekki eðlilegt að vera skítstressaður fyrir próf?“
Haukur bendir á að öll viljum við það besta fyrir börnin okkar og það sé sárt að horfa upp á þau líða eðlilegt. Það sé því eðlilegt þegar foreldrar vilja koma í veg fyrir óþægielgar félagslegar aðstæður og neikvæðar tilfinningar barna sinna.
„Hvort sem þau hafa hruflað sig á hné, klúðrað vítaspyrnu í tapleik eða gengið illa á prófi. Á hinn bóginn eru þetta allt eðlilegir viðburðir sem enginn kemst hjá að upplifa,“ segir hann.
Haukur bendir á að tíðni þunglyndis og kvíða hjá börnum hafi aldrei verið hærri og auk þess eigi börn nú erfiðara með að takast á við andleg áföll.
„Nú er ég enginn sérfræðingur, en tel það augljós sannindi að foreldrar mega ekki fjarlægja hindranir sem verða á vegi barna sinna. Börnin verða að fá tækifæri til þess að lenda í mótlæti, upplifa höfnun og takast á við aðstæður. Rétt eins og ónæmiskerfi líkamans þarf sýkla, þá þarf hugurinn áreiti til að verða sterkari,“ segir hann og endar pistilinn á þessum orðum:
„Pabbinn sem hringir í þjálfarann sem ekki valdi soninn í liðið, mamman sem leyfir dótturinni að sleppa sumarbúðum vegna smá aðskilnaðarkvíða eða foreldrið sem leyfir unglingnum ekki að axla ábyrgð á eigin kæruleysi í námi, svipta börnin sín tækifærinu til þess að öðlast getu til að takast á við raunveruleg áföll síðar á lífsleiðinni. Börn verða að fá að klifra, þótt þau muni detta.“
