Gunnar Guðmundsson frá Heiðarbrún, fræðimaður og höfundur bókarinnar Leitin að Njáluhöfundi, kallar eftir því að Björn Brynjúlfur Björnsson verði fenginn til að yfirfara Geirfinnsmálið. Gunnar skrifaði um Geirfinnsmálið í Morgunblaðinu á föstudag og hann heldur uppteknum hætti í blaðinu í dag.
Í grein sinni fer Gunnar um víðan völl og varpar fram nokkrum kenningum um málið. Hann bendir til dæmis á að farsímar hafi ekki verið til á þeim tíma sem Geirfinnsmálið kom upp og sumir „útréttingamenn“ hafi fengið að fara í síma á ferðum sínum til að boða komu sína og greiða fyrir erindrekstri sínum.
Rannsakendur á villigötum?
„Mér finnst heldur ósennilegt, að maður sem ætlar að eiga alvarleg samskipti við Geirfinn í aðdraganda hvarfs hans, hafi byrjað á því að ganga inn í Hafnarsjoppuna, þar sem hann gat orðið á vegi fólks sem þekkti hann og fá þar að hringja, þar sem fólk gat hugsanlega heyrt hvert orð sem hann segði. Er ekki líklegra að hringt hafi verið í Geirfinn úr heimahúsi? Með það í huga, er að sumu leyti líklegt að „Leirfinnur,“ maðurinn í leðurjakkanum, sem vildi hringja úr Hafnarsjoppunni, sé hvarfi Geirfinns með öllu óviðkomandi og þar hafi rannsakendur lent inni á miklum villigötum?“
Gunnar sendir svo þeim sem hugsanlega vita eitthvað um hvarf Geirfinns ákveðin skilaboð og biður viðkomandi að hugleiða eftirfarandi atriði.
„Það hefur stundum gerst að menn hafa skráð leyndarmál og sett bréfið í lokað umslag með þeim fyrirmælum að ekki mætti opna skjalið fyrr en að mörgum áratugum liðnum. Hafi aðalgerandinn að hvarfi Geirfinns gert slíkt, þá er líklegt að hann kenni öðrum sem mest um verknaðinn til að gera sem minnst úr eigin hlutdeild. Því væri nú ráð fyrir þá sem minni hlut áttu að hvarfi Geirfinns að ganga fram og segja frá því sem gerðist. Þeim yrði betur trúað sem fyrstur stigi fram til frásagna.“
Björn hugsanlega sá rétti í verkið
Gunnar segir að þær fjölmörgu yfirheyrslur sem ráðist var í hljóti að vera til á upptöku. Nú væri ráð að draga þessar spólur fram til áheyrnar og ígrundunar.
„Margir teldu of seint að kafa í þessi mál nú, en í augum rannsóknarmanna á slíkt aldrei að vera of seint. Það er líka ábending til þeirra sem yfirheyrðir voru, hvort ekki hafi eitthvað verið ósagt, sem kynni að skipta máli. Í rannsóknum má aldrei gefa sér, eða fullyrða neitt fyrirfram. En sé það rétt að „Leirfinnur“ sé málinu með öllu óviðkomandi, þá opnast nýr „vinkill“ í málinu. Það leiðir til þess, að með nútímatækni mætti sennilega þrengja hringinn umhverfis líklegan geranda. Til að skaða ekki þá rannsóknarmöguleika, þá segi ég hér og nú ekkert um það hver sú rannsóknaraðferð er.“
Gunnar bendir svo réttilega á að þeir sem rannsökuðu Geirfinnsmálið á sínum tíma hafi ekki búið yfir þeim tæknibúnaði sem nútíma rannsakendur búa yfir. Þá hafi þeir sennilega ekki búið yfir sömu þekkingu og tíðkast í rannsóknum sakamála nú til dags.
„Með það í huga ætti nú að fá lærða rannsakendur, sem búa yfir sterku innsæi og dómgreind, til að skoða þetta mál frá grunni og þá sérstaklega út frá athugunum á yfirheyrslum alls þess fólks sem næst stóð Geirfinni. Í þættinum „Leyndarmálið“ í RÚV 7. apríl sl. og í Morgunblaðinu þann sama dag sést hversu afburðasnjall maður að nafni Björn B. Björnsson var við að leysa um hálfrar aldar gamla ráðgátu. Það ætti að fá hann eða aðra slíka til að yfirfara Geirfinnsmálið.“