Guðmundur Steingrímsson, fyrrverandi alþingismaður og formaður Bjartrar framtíðar segir kosningabaráttuna vegna Alþingiskosninga sem eru á næsta leyti heldur daufa og ekki að ná flugi.
Þetta kemur fram í pistli Guðmundar í Fréttablaðinu í dag. Þar fer Guðmundur yfir þingmál liðins vetrar og segir blasa við að stjórnmálin séu múlbundin íhaldsseminni. Hann segir að sumum kunni að finnst það fínt en spyr hvort það sé gott fyrir lýðræðið?
Guðmundur segir að sjálfsögðu séu baráttumál til staðar fyrir þessar kosningar. „Það er líka klárt fólk á sviðinu og mannvalið hið fínasta, en samt sýnist mér þetta blasa við: Baráttan er dauf. Hún er ekki að ná flugi. Það er auðvelt að verða ringlaður. Um hvað er kosið? Hvar liggja átakalínurnar? Á hvaða hátt skiptir atkvæðið máli?“
Hann segir heilaga skyldu þegns í lýðræðsríki að kjósa og það ætli hann að gera. „En hitt sýnist mér þó einnig vera morgunljóst þegar ég horfi yfir sviðið: Mér finnst ég ekki geta haldið því fram að ef einhver einn flokkur landi sigri muni Ísland breytast mikið í kjölfarið. Að þessu leyti upplifi ég kosningarnar ekki sem dramatískar.“
Ekkert umdeilt mál komst í gegnum þingið
Þá lýsir Guðmundur því að hann hafi þróað með sér kenningu um íslensk stjórnmál.
„Í stuttu máli er hún sú, að vegna ákveðins fyrirkomulags í skipulagi þingsins - hvernig þingsköpum er háttað - er nánast ómögulegt fyrir róttæk öfl að koma málum sínum í gegn, jafnvel þótt þau njóti meirihluta. Önnur leið til að segja þetta er einfaldlega þessi: Vegna galla í þingsköpum geta tveir þingmenn, hvað þá fleiri, stoppað þau mál sem þeim sýnist.“
Hann segist hafa skoðað síðasta þingvetur og hvaða mál þar komust í gegn. „Þetta blasir við: Ekkert umdeilt mál, sem djúpstæður ágreiningur er um, fór í gegnum þingið. Núll. Raunar virðast afskaplega fá slík mál hafa verið lögð fram,“ segir Guðmundur.
„Staðreyndin er sú að umdeild mál komust hvorki lönd né strönd. Mér sýnist ráðherrar, sem starfa í meirihluta, hafi lagt fram átta slík mál. Meira frjálsræði í leigubílaakstri, hálendisþjóðgarður, rýmkun í áfengissölu, frjálsræði í mannanöfnum, afglæpavæðing neysluskammta, breytingar á stjórnarskrá, aukin réttindi innflytjenda og bætt þjónusta við flóttafólk eru allt mál sem ráðherrar máttu horfa á fjara út í sandinn.
Hvað yrði þá um róttækari mál? Stjórnmálin eru múlbundin íhaldsseminni. Sumum kann að finnast það fínt, en er það gott fyrir lýðræðið?“