Flestir kannast við sjálfvirka símsvara hjá stofnunum og stærri fyrirtækjum, þar er fólki boðið að ýta á einn fyrir eitthvað og tvo fyrir annað. Guðbjörg Snót Jónsdóttir, sem skrifar reglulega í Morgunblaðið, skrifar í blaðið í dag að hún sé ekki sátt við símsvarann hjá Landsbankanum, hún segir hann vera með eindæmum.
„Þessi maður, sem talar inn á hann, er svo hávær, að maður dauðhrekkur við, þegar hann byrjar ræðu sína,“ skrifar Guðbjörg í Velvakanda í dag.
Fer hún í ítarlegar samlíkingar til að útskýra hversu hátt maðurinn talar:
„Það er líkt og hann sé að kalla á Viðeyjarferjuna, sem stödd er úti í eyjunni, en hann á bryggjunni hérna og þarf ekki gjallarhorn, eins og hann talar hátt. Svo byrjar þulan um appið, netbankann og fleira, og þá hefur maður það á tilfinningunni, að hann sé hálfgert að álasa manni fyrir að hringja í bankann og trufla fólkið þar.“
Hún segir að það virki ekki að biðja um símtal frá bankanum og vísar í fyrri skrif um það.
„Mér finnst nú, að fólkið í bankanum ætti að vita, að það hafa ekki allir eldri borgarar þessa lands app, rafræn skilríki, snjalltæki, hvað þá tölvu. Hvað á það þá að gera annað en að hringja í bankann, ef maður á ekki heimangengt?,“ skrifar hún.
„Það á því ekki að álasa manni fyrir það. Fyrst og fremst væri það gott, ef maðurinn í símsvaranum talaði ekki svona óskaplega hátt í eyrað á manni. Það er alger óþarfi. Vinsamlegast.“