Einar Ingvi Magnússon, áhugamaður um samfélagsmál, lífið og tilveruna, minnist besta vinar síns sem lést fyrir nokkrum árum. Einar skrifar áhugaverða grein í Morgunblaðið í dag.
„Fyrir nokkrum árum lést heimilislæknirinn minn í Bratislava í Slóvakíu, þá aðeins 58 ára gamall. Ég naut þeirrar gæfu að eignast hann sem minn besta vin í heil 15 ár, eða þar til hann lést,“ segir Einar meðal annars í grein sinni og bætir við að læknirinn hafi verið sérstakur maður.
„Heilu stundirnar ræddum við saman um heima og geima á þeim fimmtán árum sem ég naut þeirrar gæfu að þekkja þennan góða vin. Hann hafði eitt sinn á orði að þegar við næðum áttræðisaldri myndum við enn sitja saman og spjalla. Ég var þá ekki í nokkrum vafa um að læknirinn næði þeim aldri auðveldlega eftir hraustlegu útliti hans að dæma og heilbrigðum lífsvenjum hans, en ég var ekki eins viss um sjálfan mig, sem hafði átt við vanheilsu að stríða í gegnum árin,“ segir Einar meðal annars.
Hann segir að læknirinn hafi átt bróður sem dó rúmlega fertugur úr hjartaslagi en um var að ræða ættgengan sjúkdóm. Læknirinn hafi þó verið ákveðinn í að gera tilraun til að lengja líf sitt með sérstökum lífsstíl.
„Hann átti bóndabýli úti á landi og vann sem bóndi þegar hann var ekki á læknastofunni. Hann ræktaði allt lífrænt, var með hænsni sem gengu laus, kanínur og tólf býflugnabú. Húsið hans var einangrað fyrir hættulegum bylgjum og hann keypti aldrei neitt úr stórmörkuðum. Hann var hreystimenni í sjón og ekki sást grátt hár í vöngum þótt hann væri að nálgast sextugt. Hendur hans voru sigggrónar af búverkum bóndans. Hann gekk um berfættur á bóndabýli sínu, jafnvel um vetur í snjónum,“ segir Einar og bætir við að læknastofa vinarins hafi einnig verið vel loftræst með opna glugga, þótt svalt væri úti.
„Ekki vildi hann bólusetja dóttur sína þegar hún var ungbarn og var hún þess vegna barna hraustust, að hans sögn. Hún var með óskemmdar tennur og hafði aldrei þurft á sýklalyfjum að halda. Hann slátraði fyrir hana kanínum og steikti fyrir hana lifrina úr þeim og gaf henni að borða. Hann vann hörðum höndum sem bóndi og sagði að búskapurinn væri hin raunverulegu verðmæti, en gaf lítið fyrir peninga úr pappír.“
Einar segir að læknirinn og vinurinn hafi ætlað að sigra erfðir sínar með fullkomnu líferni. Þannig hvorki drakk hann né reykti og tók af sér samstundis þau aukakíló sem örsjaldan komu í ljós.
„Yfir vetrarmánuðina borðaði hann svína- og gæsafitu ofan á brauð. Með líkamlegri vinnu brenndi hann fitunni en hélt eftir D-fjörvanum úr fitunni, sem var góð vörn við sýkingum. En einn daginn fékk minn góði vinur hjartaáfall sem leiddi hann til dauða, sjö árum eftir að bróðir hans dó úr sama sjúkdómi. Hið ótrúlega hafði gerst,“ segir Einar sem rifjar upp að hann hafi átt erfitt með að trúa að læknirinn væri dáinn. Eiginkona Einars hafði þá að orði að jafnvel læknar lifa ekki að eilífu.
„Tilraun læknisins er eigi að síður merkileg og vísindaleg. Erfðirnar eru sterkar. Enginn veit hver er næstur, þótt haft sé á orði að á misjöfnu þrífist börnin best eða ná megi háum aldri með heilbrigðu líferni. Fjörgamlir verða sumir sem drekka og reykja óspart um ævina, því erfðir gefa sumum mönnum styrk á við kraftaverk, þótt aðra leggi þær að velli óvænt og miskunnarlaust. Blessuð sé minning míns elskulega vinar og heimilislæknis. Ímynd heilbrigðisins féll að lokum fyrir komu þess sem tekur og skilar aldrei meir.“
