„Það er gersamlega sturlað að ekki sé farið margfalt betur yfir öryggismál og verkferlar lagaðir. Hvað þarf mörg mannslíf til?,“ spyr Sigrún Sól Ólafsdóttir, en bróðir hennar drukknaði í Sundlaug Selfoss árið 2006. Fréttirnar af slysinu skelfilega í Sundhöll Reykjavíkur þar sem maður um þrítugt drukknaði opnaði sár Sigrúnar sem skrifar einlægan pistil á Facebook um upplifun sína.
Bróðir hennar var 42 ára gamall, voru fyrstu viðbrögð fólks þau sömu og í tilfelli slyssins í Sundhöllinni, talið var öruggt að hann hefði verið eitthvað veikur. „Í því tilfelli lögðu foreldrar mínir heitnir sig meira að segja fram um að láta við það sitja útá við- vegna þess að áfall starfsmannsins sem átti að gæta svæðisins þar sem slysið varð - var svo stórt og mikið,“ segir Sigrún. „Manneskjan fékk taugaáfall. 18 ára - látin bera ein alla ábyrgð á öllu útisvæði laugarinnar. Við meira að segja biðluðum til þess að fjölmiðlar myndu ekki slá þessu upp því foreldrar mínir óttuðust um heilsu starfsmannsins.“
Var fólki því leyft að trúa því að um veikindi hefði verið að ræða þar sem bróðir hennar var einhverfur og notaði sontu. Hann var hins vegar líkamlega hraustur og synti á hverjum degi. „Þetta kvöld í lok október var slagveður og hann hafði legið þarna margar mínútur og það var annar sundlaugargestur sem fann hann. Krufning leiddi í ljós að ekkert amaði að honum. Þetta var drukknun.“
Viðbrögð forsvarsmanna sundlaugarinnar voru lítil. „Á sínum tíma kom einn blómvöndur frá stjórn laugarinnar - og samúðarkveðjur. Ekkert um afsökun- útskýringu- engum verkferlum breytt.“
Mörgum árum eftir dauða bróður hennar varð hún mjög reið þegar hún varð vitni að, og kom til hjálpar ,barni sem átti í erfiðleikum og gleypti mikið vatn. „Enginn starfsmaður sýnilegur - enginn viðbrögð- hópur barna í panikki og héldu að vinur sinn væri að drukkna. Enginn kom. Ég ruddist upp í turninn þarna úti og þar sat ein unglingsstelpa og var að skoða símann sinn.“
Hún segir að ef öryggisgæsla væri í lagi þá hefðu þessi líf ekki tapast. „Eftir á reyndi ég að tala um þetta við starfsmenn í afgreiðslunni og það var bara yppt öxlum. Og horft á mig skringilega. Enda kannski ekki skrýtið því ég brast í grát og það hæfði eflaust ekki tilefni eða stund og stað. Ekkert skoðað - ekkert gert. Svo stuttu síðar varð enn eitt dauðaslysið í þessari sömu laug.“