Birna Guðný Björnsdóttir skrifar afar góðan pistill á Vísi ídag þar sem hún fer yfir leitina að hamingjunni.
„Ég er 45 ára einstæð móðir sem er búin að vera að leita að hamingjunni síðastliðna mánuði. Ég er búin að vera frekar ötul í þessari leit því ég er staðráðin í því að snúa hlutum við. Ég nefnilega áttaði mig á því, mér til skelfingar, fyrir nokkrum mánuðum síðan, að allt mitt líf þá hef ég ekki verið sérstaklega hamingjusöm. Kannski er þetta bara grái fiðrungurinn, ef konur geta fengið svoleiðis eða bara tilvistarkreppa feitrar konu á fimmtugsaldri, en ekki ætlaði ég að leyfa mér að láta þetta mollast svona áfram,“ skrifar Guðný.
„Svo ég fór í ræktina, gafst fljótt upp og fór í sund í staðinn. Þar er ég sko í félagsskap góðra að slást við gamla fólkið við að komast inn fyrst á morgnana. Ég hef daginn á því að synda á eftir gömlum köllum á baksundi, tautandi í hausnum á mér þegar ég er búin að ná að hringa þá, nei andskotinn Birna, ég ætla ekki að hangsa hérna, lifandi í ótta við að verða vitni að því að djásnið detti út úr buxunum. Ákveð svo að snúa við á miðri brautinni, því ég á eitthvað svo erfitt með að synda framhjá, sérstaklega þegar menn eru svona duglegir að dreifa svo vel úr sér á brautinni.“
Guðný segist samt samt eiginlega mesta hissa að hún nái að hringa nokkurn því það verður að viðurkennast að sundið mitt er óttalegt skjaldbökusund.
„Ég silast varla áfram og iðulega er það ég sem er fyrir öðrum. Það er til að mynda einn handleggjalangur maður sem er duglegur við að hringa mig með sínum fallegu strokum á skriðsundi. Ég veit ekki af hverju, en ég bíð alltaf eftir því að hann rétti út hendurnar og klappi mér á kollinum þegar hann syndir framhjá mér í sinni listfengni. Bara svo hann geti montað sig smá og hvatt mig áfram í leiðinni, svona Birna, svona, þú getur þetta, bara tíu ferðir í viðbót... Já það verður að segjast, eftirvæntingin eftir klappinu er eitthvað meiri uppörvandi hugsun en að sjá alltaf fyrir sér blessuðu sundlaugaverðina draga upp stærðarinnar spjót þegar þeir labba framhjá manni á bakkanum, bara svo þeir geti potað því í mann og kallað: „Hvað ertu að gera þarna fljótandi ofaní, þurfum við að gera eitthvað til að hjálpa þér, ertu aaalveg viss um að þú sért á lífi?“.
„Já hvað á maður eiginlega að gera annað í sundi en að leyfa heilanum að leika sér við að búa til skemmtilegar aðstæður og leyfa honum að vera í fullu samtali við sjálfan sig.“
„Það er alls ekki líflaust að drífa sig bara af stað og skella sér í sund. Ég varð til að mynda fyrir þeirri ánægju um daginn að hlusta á tal tveggja hressra kvenna á áttræðisaldri. Kemur þá ekki upp úr annarri dömunni gullin setning sem ég bjóst bara alls ekki við að heyra upphátt úr þessari átt í almannarými. Eruð þið tilbúin, því ég var sko ekki tilbúin. Hér kemur setningin: „Já veistu, ef hann hefði dregið hann út og byrjað að sveifla honum um, þá hefði ég sko slegið hann utan undir...“ Sönn saga, sönn saga. Gleðin við að heyra svona perlur koma frá eldri konum hjálpar manni aldeilis í leit að hamingjunni og það gera endorfínin líka sem flæða um líkamann eftir hreyfinguna.“
„En endorfínin og gleðin færa mér bara vellíðan, en ekki hamingju. Þetta er mikilvægt skref í áttinni að hamingjunni en er ekki nóg. Hamingja fyrir mér er bara miklu stærri, miklu meiri. Ég vil fá hamingjusprengju beint inn í hjartað. Og ég spyr, hvar í ósköpunum má hana finna?“
„Kannski í fangi ástarinnar? Er það ekki eitthvað sem margir eru að leitast eftir? En ég er 45 ára, ég bara nenni ekki lengur neinum leikjum, eftirvæntingu og kvíða. Ég vil bara fá þetta í hendurnar svona eins og góðan skyndibita. Ef almættið vill að ég sé hamingjusöm í fangi ástarinnar þá verður það bara að gjöra svo vel að afhenda mér einstakling með gott hjarta sem er fær um að deila með mér lífi, gleði og sorgum. Og sem umfram allt hefur getu og vilja til að koma vel fram við mig, börn mín og fjölskyldu.“
„Hljómar svo einfalt þegar maður setur þetta svona fram, en í alvöru þá þurfti ég eitt stykki „ego death“ til að að skilja þetta. Sem sagt að skilja það, að það sé ekki þess virði að eltast við aðstæður sem valda mér óhamingju.“
„Í leit minni að hamingjunni þá var ég staðráðin að prófa „ego death“. Þið sem vitið ekki hvað „ego death“ er, þá er það lífsreynsla sem eykur skilnings manns á því hvað er mikilvægt í lífinu. Maður sér betur hvaða gildi, trú og viðmið maður vill halda í og hverju maður vill sleppa.“
Birna segir að spurningar vakna hvort maður vill halda í einhverjar tengingar í lífinu eða gerast gúru í slopp, sönglandi möntrur alla daga.
„Auðveldara verður að skilja hvaða tengingar valda manni óhamingju og í kjölfarið verður mun léttara að taka ákvarðanir um að hætta að gefa óþarfa tengingum mikilvægi. Talan á vigtinni hættir að skipta máli sem og hrukkurnar, og maður hættir að finna til sektarkenndar þegar maður ákveður að setja öðru fólki mörk. Alls konar rugl skýrist út fyrir manni og það er svo margt sem maður fer að pæla í hvernig má bæta.“
Hægt er að lesa pistill Birnu i heild sinni hér.