Í aðdraganda Alþingiskosninganna í haust hefur verið rætt um þann aðstöðumun sem er á frambjóðendum, einkum milli þeirra sem þegar sitja á þingi og þeirra sem þangað vilja komast. Bergþór Ólason, þingmaður Miðflokksins, skrifar um þennan aðstöðumun í skoðanagrein í Morgunblaðinu í dag sem ber yfirskriftina „Atkvæðakaup og þyrlupeningar.“
Að hans mati er vandamálið ekki munurinn á þingmönnum og þeim sem þar ekki sitja, heldur fremur munurinn á ráðherrum og öðrum frambjóðendum. Bergþór rifjar upp að Steingrímur J. Sigfússon, forseti Alþingis hefur talað fyrir því að draga úr þessum aðstöðumun milli þingmanna og fólks utan þings en segir hann lítið hafa gert varðandi ráðherra og aðra frambjóðendur, „á því var ekki tekið af hálfu forseta Alþingis nema með veiklulegu yfirklóri,“ skrifar Bergþór.
„Nú styttist í lokasprettinn fyrir kosningar, hina eiginlegu kosningabaráttu, og við blasir að ráðherrar ríkisstjórnarinnar hafa að líkindum aldrei gengið eins frjálslega um ríkissjóð og nú. Það jaðrar við að sumir þeirra líti til ríkissjóðs okkar allra sem síns eigin kosningasjóðs,“ segir hann og tekur Ásmund Einar Daðason félagsmálaráðherra og Sigurð Inga Jóhannesson samgönguráðherra sem dæmi.
Þetta er orðið hallærislegt
„Félagsmálaráðherra virðist til dæmis ekki komast fram úr rúminu öðru vísi en að veita tugi milljóna í verkefni sem talin eru geta skilað honum atkvæðum. Aðrir ráðherrar slá ekki af. Nú er beðið eftir myndum af samgönguráðherra þar sem hann stendur með haka og járnkall í veglínu Sundabrautar. Skóflan er orðin svo margmynduð, viljayfirlýsingarnar svo margar, handaböndin við borgarstjóra svo mörg að þetta er orðið hallærislegt,“ skrifar Bergþór.
Hugtakið þyrlupeningar (e. helicopter money), þegar peningum er dreift af ríkinu um hagkerfið líkt og þeim sé hent út úr þyrlu án nokkurs tillits til hvar þörfin sé mest eða skattgreiðenda sem borga brúsann, er að mati Bergþórs lýsandi fyrir framgöngu ráðherra í aðdraganda kosninga.
„Við íslenskir skattgreiðendur stöndum þannig frammi fyrir því nú að sumir ráðherrar ríkistjórnarinnar æða um og dreifa peningum eins og þyrla – dreifa þeim til atkvæðakaupa, án þess að depla auga.“
Bergþór bendir á dæmi frá Kanada, þar sem ráðherrum er óheimilt að koma fram í krafti embættis síns í kosningabaráttu. Það sé ekki skattgreiðenda að borga fyrir slíka baráttu.