Anna Kristjánsdóttir, íbúi á Tenerife, var allt annað en ánægð þegar hún sá hvernig lífeyrinn hennar var skráður hjá lífeyrissjóðnum sínum.
„Fljótlega eftir að ég hóf að taka út lífeyri frá lífeyrissjóðunum mínum rak ég augun í einhverja skráningu hjá hinu opinbera þar sem ég var skráð sem ellilífeyrisþegi. Ég skoðaði þetta í gærkvöldi, en þá var þetta starfsheiti horfið sem betur fer. Og ég sem ætlaði að æsa mig út í þetta rangnefni á lífeyrisgreiðslunum mínum, en kannski var ég búin að kvarta áður með þeim afleiðingum að starfsheitið ellilífeyrisþegi er horfið,“ skrifar Anna í nýjum pistli á Facebook.
„Vafalaust er ég einhversstaðar skráð sem ellilífeyrisþegi eða þiggjandi ellistyrks, orðaval sem er beinlínis sett fram í niðurlægingarskyni. Staðreyndin er samt sú að ég er án ellilauna þrátt fyrir að vera orðin sjötug. Ég er samt ekkert á flæðiskeri stödd, því í hálfa öld lagði ég fyrir í lífeyrissjóð til að tryggja áhyggjulaust ævikvöld. Í dag nýt ég þess að hafa lagt í hina og þessa lífeyrissjóði sem í dag greiða mér til baka næga upphæð svo ég geti lifað sæmilegu lífi frá mánuði til mánaðar það sem eftir er ævinna, svokallaður lífeyristaki.“
„En hvað þá ef ég lifi framyfir áttrætt og verð búin að eyða öllu því sem ég sparaði í lífeyrissjóðunum? Jú, þá tekur samtryggingin við því fjöldi fólks lést áður en það náði áttræðu og náði þarafleiðandi ekki að eyða lífeyrissparnaðinum sínum og það kemur þeim til góða sem lifa lengur rétt eins og gerist með mig ef ég lifi framyfir áttrætt. Því er því ólíklegt að ég nái því að verða nokkurntímann ellilífeyrisþegi,“ skrifar Anna.
„Svo er sama saga með fólkið sem stritar í sveita síns andlits. Eru þau launþegar? Nei, þau eru verksalar. Þau selja vinnu sína gegn greiðslu og þeir sem kaupa vinnuna og sem eitt sinn voru kallaðir vinnuveitendur verða þar af leiðandi verkkaupar.Er ekki kominn tími til að endurskoða orðavalið á íslenskum vinnumarkaði. Þetta var umræðuefnið hjá okkur félögunum mér, Pétri og Ástu þar sem við kneyfuðum bjórinn okkar á Þarþarnæstabar á fimmtudagskvöldi. Þar var sko ekki töluð nein vitleysan. Því miður gat Helena ekki verið með okkur, enda er hún enn sárlasin af Cóvið og við sendum henni okkar bestu batakveðjur.“
„Hvernig stendur á því að ég þessi auma manneskja slepp við allar svona óværur? Mér finnst ótrúlegt annað en að ég verði brátt rúmliggjandi þótt ég sé af góðum ættum og og alin upp á trosi við þröngan kost,“ skrifar Anna að lokum.