„Í fyrradag fékk ég skeyti frá lífeyrissjóðnum mínum þar sem ég var beðin um að fá opinbera aðila til að staðfesta að ég væri á lífi en ekki dauð.“
Þetta segir Anna Kristjánsdóttir, pistlahöfundur og íbúi á Tenerife, í færslu á Facebook-síðu sinni. Þar segir hún frá óvenjulegri beiðni sem hún fékk frá lífeyrissjóðnum sínum þar sem hún var beðin um staðfestingu þess efnis að hún væri á lífi. Það reyndist ekki beint auðvelt þó Anna sé vissulega sprelllifandi.
Lögregluþjónarnir hlógu
Anna segist hafa fyllt umrætt eyðublað út samviskusamlega áður en hún hljóp yfir á lögreglustöðina í næsta húsi og óskaði staðfestingar þess að hún væri lifandi.
„Lögregluþjónarnir á staðnum vildu fyrir það fyrsta ekki hleypa mér inn og hlógu svo þegar ég útskýrði fyrir þeim erindið, að mig vantaði vottorð þess efnis ég væri lifandi en ekki dauð. Skráningarstofan í sama húsi og lögreglustöðin var lokuð og hafði verið svo síðan 13. mars og enginn vissi hvenær hún opnaði aftur. Það færi eftir framgangi krónuveirunnar.“
Anna sneri því vonsvikin aftur heim, settist við tölvuna sína og sendi lífeyrissjóðnum skeyti þar sem hún óskaði þess að fá lækni til að staðfesta að hún væri enn á lífi.
„Það var samþykkt nánast samstundis enda jákvætt og gott fólk sem vinnur hjá lífeyrissjóðnum mínum,“ segir Anna en þar með er ekki öll sagan sögð.
Krafin um 150 evrur
Hún fór til læknis í verslunarmiðstöð í nágrenninu þar sem hún hitti fyrir lækni systur sinnar. Anna útskýrði vandamálið fyrir lækninum, að hana vantaði staðfestingu þess efnis að hún væri lifandi en ekki dáin.
„Hún skoðaði útfyllt eyðublaðið vandlega, fór svo í tölvuna sína þar sem hún sá að ég væri ekki reglulegur viðskiptavinur (enda aldrei neitt að mér) og að lokum kvað hún upp úrskurð sinn. Ég gæti vissulega fengið vottorðið stimplað, en ég þyrfti að greiða 150€ í stimpilgjald fyrir vottorðið. Ha, 150€ fyrir skitið vottorð þess efnis að ég væri á lífi en ekki dauð?“
Þess má geta að 150 evrur eru tæplega 23 þúsund krónur á núverandi gengi. Anna þakkaði pent fyrir sig, sagði nei takk og kveðst hafa gengið út full efasemda um það hvort hún væri lifandi eða dauð. Hún dó þó ekki ráðalaus.
„Eftir að heim var komið datt mér í hug að hafa samband við frænku mínu sem býr hér uppi í fjalli, er á eftirlaunum og hefur búið í Paradís í nokkur ár. Hún hló að vitleysisganginum í mér. Þau hjónin væru búin að ganga í gegnum allt þetta sama og ættu að auki tilbúið eyðublað þar sem spænskan kemur í stað enska textans og það nægði fyrir yfirvöldin bæði hér og á Íslandi. Það stefnir í að ég fari í fjallgöngu í dag til þeirra hjóna. Stóra spurningin er samt áfram eftirfarandi, er ég lifandi eða dauð? Um það er efinn.“