Agnes M. Sigurðardóttir, biskup Íslands, segist vel þekkja til kynferðisofbeldis á eigin skinni og minnist þar bæði andlegs og líkamlegs áreitis frá því hún var að hefja sinn prestskap um og upp úr 1980, hafi jafnvel verið hundelt í þessu tilliti, en karlremban og tómlæti feðraveldisins í seinni tíð hafi líka birst henni oft í biskupsembætti.
Hún kemur svo sannarlega til dyranna eins og hún er klædd í hispurslausu og persónulegu samtali við Sigmund Erni í viðtalsþættinum Mannamáli sem frumsýndur verður annað kvöld á Hringbraut. Þar rifjar hún meðal annars upp sérstök æskuárin í miðbænum á Ísafirði, á heimili föður síns, sóknarprestsins Sigurðar Kristjánssonar sem stóð vaktina á voveiflegum tímum tíðra sjóslysa, en svo oft knúði dauðinn dyra á heimilinu að Agnes afréð snemma í æsku að gerast aldrei prestur, að minnsta kosti ekki i sjávarplássi. En sú varð samt raunin; hún og maðurinn hennar, þáverandi, flutti í Bolungarvík – og skömmu seinna dundu ósköpin yfir; snjóflóðin í Súðavík og á Flateyri, árið sem allt breyttist vestra. Og hún minnist barnanna sinna þriggja frá þessum tíma undir vestfirskum fjöllum, en vikum saman eftir bæði flóðin spurðu þau að kvöldlagi, mamma, munum við deyja í nótt?
Hún talar opinskátt um skilnaðinn við eiginmann sinn og barnsföður fyrir hartnær aldarfjórðungi, hún hafi grátið inni í sér svo árum skipti – og þessu hafi fylgt svo óskaplega mikil skömm fyrir sóknarprestinn í plássinu að hún hafi átt erfitt með að þjónusta bæjarbúa.
Og hún talar um trúna, þá mikilvægu andlegu næringu sem hún er, ekki síst á mótdrægum tímum – og ræðir líka erindi sitt á biskupsstóli, að leggja rækt við mannréttindi fyrir fólk af öllum kynjum og þjóðernum, því kirkjan eigi ekki að þjóna fólki af því að það er kristið, heldur af því að þjónar hennar eru kristnir.
Mannamál byrjar klukkan 20:00, öll fimmtudagskvöld á Hringbraut